Гаспадыня вялікага дома, або Як збылася дзіцячая мара Аксаны Мешчараковай

Гісторыя стварэння гэтай сям’і старая, як жыццё: сустрэліся, пакахалі, ажаніліся. Хоць адметнасць адна і была. Будучая жонка Мікалая Мешчаракова, 18-гадовая Аксана, пагадзілася на шлюб  з ім пры ўмове, што ў сям’і будзе не менш за трое дзяцей. Чаму не адно-двое, як прынята ў большасці сем’яў? Магчыма, таму, што  яны з сястрой у бацькоў былі  ўдваіх. І ў маленстве дзяўчынка  шчыра зайздросціла сяброўкам,  якія выхоўваліся  ў вялікіх сем’ях. Там  і работа любая  разам ішла спарней, і святы праходзілі весялей. Ды і бацькі Аксаны выхоўваліся ў шматдзетных сем’ях. У мамы было чацвёра братоў і сясцёр, а ў таты – пяцёра. Чым не прыклад для пераймання?
Яшчэ Аксана хацела, каб у іх быў свой дом. Не  кватэра ў шматпавярхоўцы – у такой яна жыла са сваімі бацькамі, а вялікі дыхтоўны асабняк. З прасторнай кухняй, у якой ёй, як гаспадыні  сямейства, было б дзе развярнуцца, з пакоямі для дзяцей, з утульнай залай для сумесных сустрэч вечарамі. І абавязкова –
участак зямлі каля дома. Вельмі ж смачныя гурочкі з градкі, перац і кавуны, вырашчаныя сваімі рукамі. Ды і яйкі ад хатніх курэй ні ў  якое параўнанне не ідуць з тымі, што прадаюць у магазіне…
Пра ўсё гэта гаспадыня дома №51 па вуліцы Гандлёвай у Кобрыне расказвала падчас сустрэчы, якая адбылася незадоўга да Дня маці. Нагодай для яе паслужыла  ўзнагароджанне  Аксаны Мешчараковай ордэнам Маці – за нараджэнне і выхаванне пяці і больш дзяцей.  У сям’і Мешчараковых іх – аж дзевяць! Утрая больш, чым перад замужжам планавала Аксана. Галоўнае багацце бацькоў: дзве дачушкі – Наталля і Ангеліна, а таксама сем сыночкаў –
Багдан, Дзіма, Жэня, Майсей, Данііл, Самуіл і Веньямін. Дарэчы, шасцёра старэйшых ужо ходзяць у школу. Данііл і Самуіл наведваюць дзіцячы сад. І толькі самы малодшанькі Веня, якога ў сям’і ласкава называюць Вітамінкам, увесь час з мамай.  Прымосціцца ёй на калені, пяшчотна прытуліцца да грудзей – і няма  для абаіх большага шчасця…
Выхаваннем дзяцей у сям’і Мешчараковых займаецца мама. Яна збірае і  адпраўляе іх у школу і дзіцячы сад, сустракае пасля заняткаў, гатуе ім абеды, дапамагае рыхтаваць урокі. Заўсёды цікавіцца справамі сваіх музыкантаў: Наташа, Ангеліна, Дзіма і Багдан займаюцца яшчэ і ў музычнай школе. Дзяўчынкі –
па класе фартэпіяна, Багдан іграе на скрыпцы, Дзіма – на трубе.
І хоць спраў у хатняй гаспадыні  (менавіта такі статус зараз у Аксаны) хапае,  абавязкова знойдзе вольную хвілінку для свайго любімага занятку. З нядаўняга часу яна займаецца вырабам заколак для валасоў. І атрымліваюцца яны ніколькі не горшыя за тыя, што прадаюцца ў магазінах. Іх з задавальненнем носяць  як свае, так і суседскія дзяўчынкі. Бывае, што і заказы на іх выраб атрымлівае. А гэта, хоць і невялікія грошы,  –  яе асабісты ўклад у сямейны бюджэт.
Галоўны здабытчык у сям’і – муж Мікалай. Ён працуе рэзчыкам пластмасы ў сумесным таварыстве з абмежаванай адказнасцю “ВП “Палессе”, а яшчэ –
на падпрацоўках, бо на адну зарплату такой вялікай сям’і пражыць зараз цяжка. Асабліва калі надыходзіць час збіраць дзяцей у школу. Таму ў планах на перспектыву ў шматдзетнай маці –
вывучыцца на швачку. Каб самой шыць дзецям нешта асаблівае, не такое, як ва ўсіх. А пакуль што вывучылася на вадзіцеля і зараз сама адвозіць дзяцей  на машыне ў школу і сад, а вечарам – забірае. Яшчэ за гады замужжа Аксана навучылася тынкаваць, рабіць дэкаратыўную лепку. Зараз жанчына не без гонару паказвае плён сваёй працы ва ўласным доме. Вельмі ганарыцца, што ў яе ёсць прасторная кухня, у дзяцей –
свае пакоі, а ў дадатак вялікая зала з піяніна ды ўчастак зямлі, на якой яны дружна працуюць.
– А муж дапамагае ў выхаванні дзяцей? – пытаюся ў Аксаны.
– Муж у мяне – цудоўны чалавек. З іншым я, магчыма, і не радзіла б столькі дзяцей. Ён і есці ім прыгатуе, калі дома, і ўрокі праверыць. Нават калі я ў бальніцы бываю, мы не звяртаемся па дапамогу да бабуль. Коля сам спраўляецца з дзецьмі.  А ёсць час – з задавальненнем арганізоўвае для нас выезд на прыроду з пікнікамі і  спартыўнымі гульнямі. Дарэчы, мы з задавальненнем наведваем славутыя мясціны Беларусі. Сёлета, напрыклад, пабывалі  ў Брэсцкай крэпасці. Летась ездзілі ў Кіеў да знаёмых. У планах – наведванне страусінай фермы і Белавежскай пушчы.
Летам Мешчараковы былі ў запаведным лесе. Але маці марыць, каб дзеці ўбачылі заснежаную пушчу – а гэта прыгажосць неапісальная!.. Вось толькі ўмясціцца ў аўтамашыну такой вялікай камандзе з кожным годам становіцца ўсё складаней…
Размаўляючы з Аксанай,  я пацікавілася, ці прыцягвае яна да выхавання малых старэйшых дзяцей.
–  А навошта? Я – хатняя гаспадыня, таму з Веньямінам сама цалкам спраўляюся. Тым больш, што Данік і Самуіл хо-дзяць у садок. Старэйшыя ў нас і так загружаны па поўнай праграме: урокі, музычная школа, падрыхтоўка дамашняга задання. А ім жа яшчэ і пагуляць хочацца, з сябрамі сустрэцца. Ну хіба што, калі на вуліцы бываюць разам. Тады старэйшыя без напаміну за малымі самі прыглядваюць…
Падчас нашай сустрэчы маладая жанчына неаднаразова паўтарала, што з дзяцінства марыла пра вялікую сям’ю. А ў канцы прызналася, што хацела б узяць на выхаванне яшчэ дзяцей з дзіцячага дома. Праўда, муж да гэтага пакуль не гатовы. Але яны з Мікалаем яшчэ вернуцца да гэтага пытання. Пазней, калі падрастуць дзеці…
Надзея ЯЦУРА, “НТ”,
г. Кобрын.