Ляхавічок, яго ўнучак і малочнае каралеўства

У адным з магазінаў абласнога цэнтра бабулька працяглы час перабірала ў скрынцы расфасаваныя ў пакеты малочныя вырабы.
– Што вы гэтак настойліва шукаеце? – спытала пакупніцу прадавец, якая абслугоўвала залу.
– “Ляхавічка”, даражэнькая, – усміхнулася бабулька. – Падабаецца ён мне. Ды, відаць, разабралі ўжо.
– “Ляхавічок” доўга не затрымліваецца ў нас. Прывозяць мала. Ды і попытам карыстаецца…
Думкі выхапілі з памяці момант, як прыкладна двума гадамі раней хвалілі гэтую прадукцыю старшыня СВК “Крошын” Уладзімір Шчарбацэвіч і ягоная добразычлівая жонка.
У чым жа сакрэт папулярнасці прадукцыі Ляхавіцкага малочнага завода? У высокай якасці і ўзважанай цане натуральнага прадукта. Многія з 50-ці
найменняў выпускаемай прадукцыі ідуць на экспарт у краіны бліжняга і дальняга замежжа.
Гарантыяй высокай якасці з’яўляецца на прадпрыемстве пастаянны кантроль сыравіны да выхаду гатовай прадукцыі. Вытворчая лабараторыя аснашчана сучасным выпрабавальным абсталяваннем і сродкамі вымярэння, забяспечана кваліфікаванымі кадрамі. Пастаяннае ўдасканаленне метадаў кантролю і дазваляе выпускаць якасную канкурэнтаздольную прадукцыю. Наладжаны ён на ўсім ланцугу тэхналагічнага працэсу: ад прыёму сыравіны да ўмоў захавання і транспарціроўкі прадукцыі.
Аб гэтым расказаў галоўны інжынер прадпрыемства Аляксандр Клапаток у прыёмнай дырэктара перад сустрэчай з кіраўніком.
Вячаслаў Жукоўскі аказаўся чалавекам далікатным, нешматслоўным, але дбаючым аб людзях, аб канчатковых выніках працы. Усе дасягненні прадпрыемства пераадрасоўваў завадчанам і, у першую чаргу, радавым працаўнікам, каму ў ранейшыя часы даводзілася найцяжэй. Нават зараз, калі ўсё механізавана, камп’ютарызавана, нагрузка ў іх высокая. Зацікаўленасць у канчатковым выніку – таксама тое, што і забяспечвае добрае фінансавае становішча. А гэта, лічыць дырэктар, у сваю чаргу, рашае праблему кадраў – аснову асноў жыццядзейнасці і трываласці прадпрыемства.
– Сярэдні ўзрост работнікаў завода – 35 гадоў, – засведчыў Вячаслаў Уладзіміравіч. – Людзі ў нас адукаваныя. Прыязджаюць і з Магілёва, і з Пінска – адусюль. І нібы прырастаюць тут. Некаторыя перавучваюцца па ўласным жаданні. Атмасфера – творчая. Ранкам хочацца бегчы на работу, вечарам – дахаты. У гэтым мне бачыцца шчасце сучаснага чалавека, што і забяспечвае высокую ступень адказнасці, а ў канчатковым выніку – важкія вытворчыя паказчыкі, дасягненні.
На малочным заводзе навучыліся зарабляць грошы. Трацілі і трацяць іх перш за ўсё на паляпшэнне ўмоў жыцця і працы.
Шмат будавалі, пакуль была чарга на жыллё. Зараз, калі ўзнікае патрэба, маладажонам аплачваюць першы ўзнос льготнага жыллёвага крэдыту.
Наладжаны фірмавы гандаль: 10 працэнтаў таваразвароту ў Ляхавіцкім райспажыўсаюзе выпадае акурат на яго.
Шматлікія дыпломы пераможцаў, гран-пры за стабільную якасць на конкурсах за апошнія 8 гадоў даюць адказ на пытанне, чаму бабулька ў Брэсце сярод разнастайнай малочнай прадукцыі шукала менавіта “Ляхавічка”. Апошнім часам у гэтай гандлёвай маркі з’явіўся яшчэ адзін прадукт –
“Унучак-Ляхавічок” для дзяцей.
– Адкуль ідэі чэрпаеце? – запыталіся мы ў Вячаслава Уладзіміравіча.
– У людзей вучымся. За мяжу не езджу. Наша прадукцыя ідзе туды. Вось яны няхай і прыязджаюць за вопытам, – усміхнуўся. І на поўным сур’ёзе дадаў: – А на экскурсіі за мяжу трэба за ўласныя грошы ездзіць.
Пазіцыя дырэктара імпанавала нам. І не толькі ў гэтым. Дзяцінства і юнацтва беларуса Славы Жукоўскага прайшло ў Іркуцку.
– Расіяне ставяцца да нас, як да братоў. Ніхто ніколі не пасварыць нас. З задавальненнем адпраўляем у Расійскую Федэрацыю сваю прадукцыю. Карыстаецца звышпопытам, – узрушана гаварыў Вячаслаў Уладзіміравіч.
Чаму? Шукаць адказы на гэтыя пытанні мы накіраваліся ў цэхі прадпрыемства, ведаючы ўжо, што гадавы таваразварот толькі сеткі фірмавых магазінаў і кафэ складае больш за 6 мільярдаў рублёў.
Вусная расстаноўка акцэнтаў, якая папярэднічала экскурсіі на вытворчасць, дапамагла засяродзіць увагу на самым галоўным. Сакрэт, насамрэч, на паверхні, перакананы Вячаслаў Жукоўскі: для атрымання дадатковых прыбыткаў неабходна знізіць сабекошт, удасканаліць працэс комплекснай перапрацоўкі сыравіны, а таксама вырашыць некаторыя экалагічныя праблемы на прадпрыемстве. Чалавечы фактар тут лічаць прыярытэтным і толькі пасля дбаюць пра паказчыкі, якія найперш залежаць ад сумленнага выканання сваіх абавязкаў кожным работнікам.
Сапраўды, той фактычна хатняй утульнасці і камфортнасці, якія адчуваюцца на заводзе, можа пазайздросціць любое прадпрыемства. Літаральна з першага позірку заўважаеш – усё тут зроблена трывала і для людзей. Адміністрацыйны будынак радуе вока. Яго таксама напаткалі станоўчыя перамены ў плане інтэр’еру. Памяшканні рэканструююцца адно за другім. Зараз надышла чарга падрамантаваць бухгалтэрыю – кіраўніцтва плануе зрабіць тут усё згодна з апошнімі навінкамі сучаснасці.
На вытворчасці кожны цэх абсталяваны душам, невялічкай сталовай, дзе завадчане адпачываюць падчас абедзеннага перапынку. Захоўваць верхняе адзенне акуратным можна ў раздзявальні, а яшчэ ёсць пакой для сушкі абутку. Мёрзнуць таксама не даводзіцца. Нават калі за акном пахмурна і льецца дожджык – на заводзе суха, чыста ды цёпла. Тыя далёкія часы, калі жанчыны працавалі ў мокрых фартухах і закрывалі вушы ад шуму-гоману, даўно сталі гісторыяй і захаваліся хіба што ў памяці старажылаў малочнага завода. Зараз тут усё на вышэйшым узроўні.
Нармальная атмасфера  –
самы лепшы стымулятар добрага настрою – дазваляе пазбегнуць хвароб, якія з надыходам восені пачынаюць атакаваць расслаблены пасля летняга сонейка арганізм. Дый працаваць у такім асяроддзі значна прасцей і прыемней. Разуменне таго, што работа – гэта крыніца існавання, а не камера катаванняў, даўно стала для Вячаслава Жукоўскага аксіёмай, якая не патрабуе доказаў.
Мала хто можа пахваліцца ўласным участкам, дзе шыюць спецадзенне для персаналу. А на ляхавіцкім заводзе не забыліся і пра гэта. На кожнага працаўніка прыходзіцца тры касцюмы ў год. Залатыя рукі Таццяны Пятроўскай, якая гасцінна паказала нам свае “ўладанні”, не ведаюць стомы з ранку да вечара. Жанчына вымывае да бляску і адпрасоўвае ўніформу, таму бездакорны знешні выгляд завадчан – яе заслуга.
З 200 працаўнікоў Ляхавіцкага малочнага завода 40 маюць вышэйшую адукацыю, некаторыя завочна атрымліваюць веды ў ВНУ. Што і казаць, узровень прафесіяналізму расце з кожным годам. Паважаюць на прадрыемстве і бясцэнны вопыт, які ні купіць, ні пазычыць немагчыма. Затое можна напрацаваць – галоўнае, не цурацца справы, якая для многіх работнікаў стала сэнсам жыцця.
Складаны працэс на заводзе дзеліцца на некалькі кірункаў. Пасля прыёму адна частка малака ідзе на вытворчасць вяршкоў і масла, другая – на перапрацоўку, у выніку якой атрымліваюць казеін. Гэтаму багатаму на бялок прадукту на прадпрыемстве ўдзяляюць асаблівую ўвагу. У Беларусі вытворчасць казеіну развіваецца слаба, таму канкурэнцыі фактычна няма. І, нягледзячы на тое, што адпаведныя лініі ёсць амаль на кожным малочным заводзе, старое абсталяванне не дазваляе калегам з іншых рэгіёнаў дасягнуць тых вяршынь, якія заваявалі ляхавіччане. Амаль 100 працэнтаў казеінавай прадукцыі завод экспартуе ў Францыю, Амерыку, Германію – сабе пакідаюць толькі невялікую частку. Такая палітыка цалкам матываваная: нядрэнныя прыбыткі ад паставак казеіну за мяжу забяспечваюць прадпрыемству бестурботнае існаванне.
– Усё таму, што выпрацоўка ў нас высокая, а затраты, наадварот, нізкія, – расказвае Аляксандр Клапаток. – Двое працаўнікоў нашага завода за змену атрымліваюць 3 тоны казеіну, для іншых прадпрыемстваў – гэта сутачная норма. Да таго ж, сучаснае абсталяванне, аналагаў якому ў Беларусі пакуль няма, зводзіць затраты энергарэсурсаў да мінімуму.
Смакату ад ляхавіцкіх майстроў можна прыдбаць у адной з дзвюх фірмавых крам у райцэнтры. На малой радзіме завадчане трымаюць і кафэ. Сюды паступаюць смачныя дэсерты, плаўленыя сыркі, разнастайная малочная прадукцыя, якая славіцца выдатнай якасцю. Нават у гандлёвых кропках абласнога цэнтра сапраўдныя гурманы не праходзяць міма тавараў, зробленых на Ляхавіцкім малочным заводзе, – сярод брастаўчан яны таксама ў пашане.
– На брэсцкі рынак было цяжка прабіцца, – прызнаецца Вячаслаў Жукоўскі, – але зараз прадукцыю ахвотна купляюць, а гэта сведчыць аб яе запатрабаванасці.
Больш таго, здольныя ляхавіччане – адны з нямногіх на Брэстчыне, хто мае права маркіраваць свае вырабы знакам “Натуральны прадукт”. Таму нават сумненняў не ўзнікае ў высокай якасці прадукцыі, якая выпускаецца тут. На заводзе ўмеюць працаваць з аптымізмам, дасягаць і шчыра радавацца атрыманым вынікам. А прызнанне ды ўдзячнасць спажыўцоў пацвярджаюць гэты факт лепш за шматлікія ўзнагароды.
Уладзімір СІТУХА, “НТ”,
Ніна ЛЕАНАВЕЦ, “НТ”,
г. Ляхавічы.