Правінцыяльны характар. Які ён?

Лічыцца, што эмансіпацыя характэрна больш для вялікіх гарадоў, але і ў правінцыі жаночы характар праяўляецца ўсё актыўней. Бізнес, сельская гаспадарка, гандаль, дзяржаўная служба – пералічваць сферы, дзе жанчыны дасягнулі пэўных вынікаў, можна бясконца. Гэтая сітуацыя з’яўляецца прыкладам для моладзі. Ці закранула эмансіпацыя малыя гарады? На сувязі – Драгічын.
Наталля МАЦУКА:
– Я толькі нядаўна скончыла ўніверсітэт. Цяпер працую бухгалтарам у філіяле “ШАНС” Драгічынскага райспажыўтаварыства. З’яўляюся маладым спецыялістам, а таму гаварыць пра дасягненні яшчэ рана. Нягледзячы на маладосць, задумваюся аб кар’ерным росце. Хачу, каб у будучым атрымалася спалучаць і працу, і сям’ю. Тут многае залежыць ад выбранніка. Калі мужчына – лідар у сям’і і кіруе з розумам, дык і пра эмансіпацыю думаць не выпадае. Аднак гэта не значыць, што ў жанчыны не павінна быць сваіх інтарэсаў. Я, напрыклад, захапляюся ўсходнімі танцамі, шэйпінгам і бегам. Жаночая сутнасць вельмі шматгранная, таму не трэба стрымліваць яе патэнцыял і абмяжоўваць чатырма сценамі. Для таго, каб у сям’і было шчасце, варта адшукаць залатую сярэдзіну паміж асабістымі амбіцыямі і сямейнымі абавязкамі.
Дар’я КАЛОДЗІЧ:
– Думаю, што эмансіпацыя – звычайная з’ява ў сучасным грамадстве. Часам дамінуючая пазіцыя жанчыны выклікана абставінамі, і нічога неардынарнага тут няма. Не разумею, чаму ў нас выклікае здзіўленне і непаразуменне, калі мужчына бярэ водпуск па доглядзе дзіцяці ці ахвотна займаецца хатнімі справамі. Праблема не ў канкрэтных жанчынах, а ў стэрэатыпным мысленні людзей. Для мяне яркім прыкладам паспяховай жанчыны-лідаркі з’яўляецца маці. Яна працуе загадчыцай аптэкі і выхоўвае нас з сястрой. Я таксама збіраюся, як і яна, стаць фармацэўтам і, калі атрымаецца, дапрацаваць да кіруючай пасады. Пакуль вучуся ў школе і паспяваю займацца грамадскімі справамі, з’яўляюся кіраўніком пярвічкі ГА “БРСМ”. Спадзяюся, што і ва ўніверсітэце працягну актыўную дзейнасць.
Запісала Вольга СВІРЫДОВІЧ, “НТ”.