Жыццё з працягнутай рукой, ці Сумленне супраць нахабства

Паразважаць на трапяткую тэму прымусіла даволі распаўсюджаная сітуацыя, ахвярай якой, пэўна, станавіліся многія. Аднойчы па дарозе на работу мяне спыніла прыстойнага выгляду бабулька і амаль са слязьмі на вачах папрасіла даць грошай на білет да Кобрына. Дапамагла і з чыстым сумленнем пайшла далей. Аднак праз некаторы час на тым жа маршруце знаёмая ўжо незнаёмка зноў падышла з аналагічнай просьбай. Вядома ж, засумнявалася ў шчырасці яе слоў, але міласціну ўсё роўна падала.
Бурная фантазія адразу намалявала гаротнае жыццё гэтай старой, якая, мажліва, вымушана ісці па свеце з працягнутай рукой і адпрацоўваць хлеб менавіта такім чынам. Дык навошта ж тады падманваць? А можа, усё зусім не так, як я сабе намроіла? Пытанне засталося адкрытым…
Было невыносна думаць, што гэта мілая бабулька банальна зарабляе грошы ці, крый божа, збірае на пляшку… Кажуць, міласціна – падатак на сумленне. Ды пакуль адны кіруюцца законамі гэтага самага сумлення, больш нахабныя наладжваюць бізнес. Што рабіць у падобных сітуацыях і каму давяраць – разважаюць жыхары Брэстчыны.
Андрэй ВАСЕЧКА, студэнт, г. Столін:
– Лічу, што трэба падаваць міласціну. Ды ёсць катэгорыі людзей, якім не даваў і не даю прынцыпова – гэта цыгане, алкаголікі.
Наконт астатніх… У Століне нячаста сустрэнеш тых, хто просіць грошы менавіта на хлеб. Аднойчы сядзелі з сябрам у мясцовым бары. Зайшоў мужчына. У твар яго ведаю – бяднота. Прысеў за суседні столік і агледзеўся ў надзеі пад’есці. Наведвальнікаў было няшмат, таму ён асабліва пільна пазіраў на нас. Сядзеў хвілін 20 і пры гэтым нешта мармытаў сабе пад нос. Відавочна, жаданне задаволіць голад у яго было значна мацней за жаданне выпіць, таму з сябрам вырашылі пачаставаць мужчыну вялікім хот-догам. Пакуль аплачвалі пакупку, гаротнік выйшаў на вуліцу і адзінока прысеў на лавачку. Аддалі ежу, а ён падзякаваў і прыступіў да справы. Вядома, гэта была кропля ў моры, але нават яна – лепш, чым нічога. Таксама стараюся дапамагаць бабулям, якія стаяць каля царквы, не шкадую грошай і для музыкантаў.
Ганна МАРОЗ, эканаміст, г. Брэст:
– Раней падавала часцей: пажылым, інвалідам, людзям з жывёламі ці з маленькімі дзеткамі. Гэта было ў родным Брэсце. Калі ж жыла ў Санкт-Пецярбургу, таксама спачатку шмат ахвяравала. Сябры іранізавалі: “Прыпыні! Яны зарабляюць больш, чым усе мы разам узятыя!” Неяк не верылася. А потым стала цікавіцца пытаннем, чытаць, распытваць. Высветліла, што для большасці – гэта, сапраўды, бізнес. І афганцы, і людзі з жывёламі, і дзеці… Самае жахлівае для мяне: сабак накачваюць рознымі прэпаратамі, каб яны ляжалі ціха, не кормяць, а потым увогуле выкідваюць, як адпрацаваны матэрыял… Тое ж адбываецца і з немаўлятамі – толькі значна страшней. Іх пояць гарэлкай ці, бог ведае, чым яшчэ, каб не плакалі і не патрабавалі ўвагі. Нават не хочацца думаць, што потым адбываецца з гэтымі дзеткамі.
Назірала і адваротнае: жанчына падбірала з вуліцы шчанюкоў, шыла ім сімпатычныя гарнітурчыкі і прасіла грошы на ежу малым або прапаноўвала людзям узяць да сябе чатырохногага сябра. Бывае, выйсці на вуліцу з працягнутай рукой чалавека прымушае крайняя патрэба. У такіх – вочы сумленныя, таму ім дапамагаю з лёгкім сэрцам. Словам, я супраць міласціны, калі гэта бізнес, жорсткі і нялюдскі.
Яўген МАШНОЎ, індывідуальны прадпрымальнік, г. Брэст:
– Асабіста маё меркаванне: падаваць міласціну трэба! Гэта па-хрысціянску. Аднак тут таксама шмат нюансаў. У мінулым ахвяраваў грошы амаль усім, хто звяртаўся з такой просьбай. Сёння ж пераасэнсаваў некаторыя моманты і падыходжу да праблемы выбарча. Калі чалавек сваім знешнім выглядам і паводзінамі выклікае давер – чаму б не дапамагчы? Жанчынам увогуле адмовіць не магу.
Юлія ЯХНАВЕЦ, спецыяліст Столінскага тэрытарыяльнага цэнтра абслугоўвання насельніцтва:
– Нам духоўны айцец, які, на жаль, ужо памёр, раіў дапамагаць людзям хлебам – не грашыма. Дасі грошы – а ён пойдзе і нап’ецца, дык награшыць яшчэ больш. Таму стараюся дзяліцца ежай. Часам ахвярую і грошы, але толькі тым, каму цяжка зарабляць самастойна – калекам і нямоглым. Зрэшты, даваць міласціну неабходна, асабліва калі чалавек багаты.
Чула нядаўна гісторыю пра жанчыну: ёй сніўся муж, які скончыў жыццё самагубствам. У шматлікіх начных “з’яўленнях” небарака пакутаваў у пякельным полымі. Святар растлумачыў: неабходна ратаваць душу мужа, але гэта магчыма выключна праз міласціну. Жанчына пачала дапамагаць бедным, аж пакуль не раздала ўсю наогул маёмасць. Толькі тады муж перастаў “гарэць”…
Запісала Ніна ЛЕАНАВЕЦ, “НТ”.