Любві не бывае многа

Крэда шматдзетнай мамы і таленавітага педагога вышэйшай катэгорыі Косаўскай школы мастацтваў Святланы Акавітай – любоў. На яе думку, любоў – гэта шрыфт, якім усё павінна быць напісана ў нашым жыцці. Дзеці, а іх пяцёра, усе таленавітыя ў музыцы, займаюцца спортам, жывапісам, кулінарыяй… І любяць усё рабіць разам. Для гісторыі сваёй сям’і знялі два відэафільмы.

КАВА Ў ПАСЦЕЛЬ
Са сваім будучым мужам Сяргеем Святлана пазнаёмілася, калі вучылася ў Валагодскім музычным вучылішчы. Беларускага хлопца лёс закінуў у паўночны расійскі край таксама ў гэтую навучальную ўстанову. Калі Святлана і Сяргей, абое – музыканты, надумалі стварыць сям’ю, было вырашана, што яна будзе абавязкова шчаслівая. І шматдзетная.
У складаныя 90-я пераехалі ў Беларусь, на радзіму мужа ў Івацэвічы. Музыканту па адукацыі, Сяргею давялося ўладкавацца на работу слесарам у Івацэвіцкую ЖКГ. Праз пэўны час сям’і прапанавалі службовую 3-пакаёвую кватэру ў Косава. У ёй нарадзілася пятае дзіця, і хутка (дзякуй дзяржаве!) шматдзетная сям’я атрымала ўжо 4-пакаёвую кватэру, у якой жывуць і зараз.
Муж і жонка нават праз гады захавалі свае колішнія пачуцці адзін да аднаго. Сяргей да гэтага часу любіць рабіць жонцы прыемнае: напрыклад, раніцай падаць каву ў пасцель. Яна таксама ведае, што падабаецца мужу, і заўсёды стараецца радаваць яго. Яны не саромеюцца гаварыць у прысутнасці дзяцей кампліменты, дзякаваць за ўвагу і клопат. Гэта звычайная рэч.
СЯМ’Я-АРКЕСТР
У сям’і Акавітых з пяці дзяцей трое – ужо студэнты. Усе яны вучацца на бюджэтнай аснове.
– Калі б мы не аддалі нашу Алёнку ў музычную школу, то ніколі не даведаліся, што ў яе абсалютны слых, –
расказвае Святлана. – У Дзімы, дарэчы, слых таксама абсалютны. Яны пішуць музыку, імправізуюць, робяць аранжыроўкі.
Старэйшая Алёна, якая спецыялізуецца на скрыпцы і фартэпіяна, сёлета закончыла Брэсцкі музычны каледж і збіраецца паступаць у кансерваторыю. У выхадныя, калі дзяўчына прыязджае дамоў, маме на кухню можна не заходзіць: там дачка – паўнацэнная гаспадыня.

Піяніст і гітарыст Міхаіл – студэнт БДУІРа. Ён – будучы праграміст. Завочна атрымлівае ступень бакалаўра багаслоўя ў тэалагічным інстытуце. Першакурснік Мінскага лінгвістычнага ўніверсітэта Дзмітрый – будучы настаўнік нямецкай мовы і перакладчык. Ён сур’ёзна займаецца музыкай, закончыў школу мастацтваў па класе фартэпіяна, іграе таксама на акустычнай гітары, ударнай устаноўцы і бас-гітары. Яшчэ Дзіма піша песні, займаецца інструментоўкай, аранжыроўкай.

Дзевяцікласніца Ангеліна закончыла школу мастацтваў па класе фартэпіяна і паралельна займаецца на скрыпцы.

Малодшы Сяргей, які пойдзе ў шосты клас, вучыцца іграць на фартэпіяна, ударнік інструментальнага ансамбля “Грэйс”. Хлопчык сур’ёзна займаецца жывапісам і графікай, марыць стаць архітэктарам. Ужо зараз ён стварае з розных відаў канструктараў чароўныя і эксклюзіўныя макеты цэлых гарадоў.
Усе хлопцы ў сям’і Акавітых спартыўныя. Займаюцца футболам, баскетболам, валейболам, плаваннем і маюць пэўныя дасягненні: лепшы варатар раёна, лепшы футбаліст.
А яшчэ ўся сям’я любіць разам
спяваць. Гэта, на думку мамы, збліжае, уносіць у адносіны атмасферу духоўнага адзінства. Дзеці прывозяць дыскі з класічнай музыкай, сучасных аўтараў, музыцыруюць самі…
ГАЛОЎНАЕ ЎКЛАДАННЕ КАПІТАЛУ
Дзеці – гэта будучы капітал кожнай сям’і. Калі ў іх укладваць увесь свой час, сілы, любоў і… грошы, аддача абавязкова будзе, лічаць у гэтай сям’і. Дзіця павінна атрымаць добрую адукацыю. Яно павінна быць адукавана музычна, разбірацца ў жывапісе, умець падтрымліваць гутарку, быць гасцінным.
– Мы ведалі, што Дзіма яшчэ ў школе марыў пра бас-гітару, – расказвае Святлана Вітальеўна. – Яна каштавала немалых грошай, але мы  паднапружыліся  і купілі музычны інструмент. І не пашкадавалі. Трэба было бачыць яго шчаслівыя вочы! Магчыма, гэтае ўкладанне паўплывала на тое, што музыцы ён прысвячае ўвесь вольны час. І зараз мы бачым, што ў яго ёсць будучае ў музыцы.
Малодшы Сярожа любіць маляваць. У яго шмат малюнкаў. Як зацікаўленая мама, я дазволю яму развесіць іх на сценах яго пакоя. Я павінна пайсці на гэта, калі гэта важна для майго дзіцяці. Ці калі ён будуе свае гарады. Я не буду сварыць за тое, што ўся падлога ў пакоі занята яго канструктарскімі збудаваннямі. Наадварот, пацікаўлюся, што гэта і для чаго.
НЕ ДЗІЦЯ ВІНАВАТА…
Дзеці – гэта радасць. У сям’і Акавітых прынята: калі дзеці нечага дасягаюць, наладжваць для іх свята. І бацькі ведаюць, што яны пасля гэтага не закінуць пачатую справу, а будуць працягваць развівацца.
Для мужа і жонкі Акавітых важныя не толькі свае дзеці. У школе мастацтваў, дзе Святлана працуе выкладчыкам музыкі, хлопчыкі і дзяўчынкі да яе таксама цягнуцца. Многія з іх вучацца іграць адразу на некалькіх музычных інструментах, удзельнічаюць у раённых і абласных конкурсах. Не дзіця вінавата, што пасля заканчэння музычнай школы больш не бярэ ў рукі музычны інструмент, а бацькі і настаўнікі, лічыць Святлана. Калі выкладчык зацікаўлены, калі ён любіць сваю прафесію, дзеці таксама абавязкова захопяцца справай. А з другога боку, дзіця не будзе займацца музыкай, калі бацькам гэта нецікава.
Вельмі важна дапамагаць дзецям вызначыцца з выбарам будучай прафесіі. Калі прыйшоў час ехаць вучыцца старэйшай дачцэ Акавітых, яны вазілі яе на дзень у каледж пры кансерваторыі ў Мінску. Каб яна зразумела, ці правільны выбар зрабіла.
Ці яшчэ. Бачыла Святлана, што ў Дзімы ёсць лінгвістычны патэнцыял і што хлопчык сур’ёзна займаецца музыкай. Каб вызначыцца – музыка ці мовы, ездзілі з ім на кансультацыі ў музычны каледж. Дзякуючы гэтаму, музыка засталася толькі любімым захапленнем.
НЕ РАЗБІВАЦЬ СЭРЦЫ
– З дзецьмі мы сябры, – зазначае Святлана Вітальеўна. – Кожны ранак – тэлефонная эпапея. Студэнты тэлефануюць, дзеляцца поспехамі, просяць парады.
Бацькі выхоўваюць іх так: разбіваць сэрцы, каб толькі ўпэўніцца, наколькі ты падабаешся хлопцу ці дзяўчыне, ні ў якім выпадку нельга. Дзеці разумеюць гэта і прымаюць. Не пусты гук для іх словы “нявіннасць” і “вернасць”. Калі з дзяўчынай будуеш адносіны, дык гэта павінна быць сур’ёзна, беражліва, на ўсё жыццё.
Многім гэта здасца архаічным, але як гэта прыгожа, калі ўдумацца, як правільна!
КОЖНАМУ – ПА ВЕРЫ
Дзеці – гэта блаславенне. Муж і жонка Акавітыя змаглі раскрыць здольнасці кожнага свайго дзіцяці. І ўсе іх дзеці аказаліся таленавітымі. Яны выхавалі іх у веры, і таму ўнутры кожнага ёсць стрыжань, які дазволіць рабіць тое, што правільна, адрозніць дабро ад зла.
Валянціна БОБРЫК,
Івацэвіцкі раён.