Свае вытокі кожны чалавек павінен памятаць
Хачу расказаць пра тую зямлю, на якой з’явілася на свет, на якой жыву, пра сваю родную вёску з прыгожай і паэтычнай назвай –Дубок. Яна ўзнікла прыкладна ў XVII-XVIII стст. У сярэднія вякі не міналі вёску гандлёвыя шляхі з Польшчы ў Галіцка-Валынскае княства. А вось наконт паходжання назвы паселішча існуе некалькі легенд. Мясцовыя жыхары больш схільны да легенды пра разбойніка, які жыў у дупле дуба і рабаваў людзей. А потым, калі дуб спілавалі, то на гэтым грэшным месцы людзі пабудавалі царкву, каб неяк загладзіць віну перад Богам. Царква называецца Ільінскай. Ёй ужо больш за 200 год, і яна з’яўляецца культурна-гістарычным помнікам дойлідства.
Мая вёска ўтульна размясцілася сярод магутных векавых дубоў. А можа, назва вёскі (вось так проста!) і паходзіць ад назвы дрэва? Лясной сцяжынкай кожны дзень хадзіла ў школу. Не любіць сваю вёску, свой лес я не магу. Шмат у маёй роднай старонцы прыгожых, велічных дубоў, вясёлых бярозак, сыраватых ельнічкаў і светлых, сонечных сасоннікаў. Але для мяне лес – гэта перш за ўсё натхненне, адпачынак для душы. Свежае, чыстае лясное паветра заўсёды надае мне новых сіл, выклікае жаданне зрабіць нешта асабліва добрае і карыснае. А каго не зачаруюць рознагалосыя спевы птушак у лесе? Бывае, іду лясной сцяжынкай – і раптам гучныя пералівы цудоўнай птушынай песні спыняюць мяне. Некалькі хвілін стаю, зачараваная, прыслухоўваючыся да незвычайнай мелодыі, якая так моцна радуе сэрца…
Гаворачы пра вёску, не магу не ўзгадаць пра раку-працаўніцу Капаёўку, якая сваёй “ніткай” звязвае яшчэ некалькі такіх вёсачак, як і мая. Светла-блакітная, празрыстая вада ў рэчцы можа паспрачацца з блакітам незахмаранага неба. Мноства лекавых траў, смачныя грыбы і ягады – гэтымі і многімі іншымі скарбамі лесу я, як і іншыя жыхары вёскі, ахвотна карыстаюся…
Люблю прайсціся па вулачках вёскі, калі ў паветры разносіцца пах садавіны, які прыемна заспакойвае. А як цудоўна ісці па вуліцы летнім вечарам! Дрэвы нібы перашэптваюцца, зрэдку лёгенькі ветрык варушыць іх вяршыні. Усё агорнута нейкай таемнасцю. А восенню ў вёсцы пануе цішыня. Толькі вераб’і цвыркаюць на дахах ды сонейка гуляе рэдкімі промнямі ў шыбах акон. Зрэдку падае голас машына. Кожны дзень людзі выходзяць з дамоў і ідуць, і едуць – хто на працу, хто на вучобу, а старэйшыя застаюцца ў хаце гаспадарыць. Я ганаруся сваімі аднавяскоўцамі. Мне здаецца, што яны самыя працавітыя, самыя гасцінныя, самыя прыгожыя людзі на зямлі. I мне хочацца пераняць ад іх усё самае лепшае, каб у будучым перадаць сваім дзецям і ўнукам.
Упэўнена: дзе б я ні была, куды ні закіне лёс, мае аднавяскоўцы, мае сямейнікі заўсёды будуць жыць у маім сэрцы. I я ніколі не забуду ні шуму дубровы, ні голасу зязюлі, ні паху мяты…
Вераніка ДУБРОВА,
Брэсцкі раён.
Дубок, што ў сэрцы маім
