Куток таямніц

30 хвілін на электрычцы – і ты трапляеш у іншы свет…
Беларусь здаўна славіцца сваімі захапляльнымі, незабыўнымі і цудоўнымі краявідамі. Калі пабываў у такім месцы раз, дык палюбіш яго назаўсёды. І дзіўны гоман бярозавага гаю, і незабыўны пах палявых кветак, і чароўныя спевы птушак, і плёскат рыбы ў азёрах… Гэта край, дзе часам з-за клёкату буслоў не чуеш нават уласную гаворку, дзе ад паху чаромхі круціцца галава, дзе мурава такая мяккая, што хочацца прылегчы на яе, абхапіць рукамі і больш ніколі не адпускаць, а атрымліваць асалоду ад яе водару і хараства ўсё жыццё.
Мне вельмі пашанцавала, што маю такую мясціну, дзе звычайнае жыццё вельмі цесна пераплятаецца з прыродай. І зараз я намагаюся ў любую вольную хвіліну вырвацца з гарадской мітусні і прыехаць сюды, у вёску. Усяго 30 хвілін на электрычцы –
і ты трапляеш нібыта ў іншы свет. Яшчэ па дарозе пачынаеш пазнаваць родныя мясціны: праз шкло цягніка бачыш, як праплываюць лясы і палі, рэчкі і азёры –
блізкія сэрцу краявіды, дзе правёў амаль усё дзяцінства. З першага погляду здаецца, што трапіў у нейкі патаемны, але вельмі ўтульны куточак, дзе ўсе табе рады, дзе няма нічога, акрамя прыгажосці і радасці. І адразу на твары з’яўляецца вясёлая ўсмешка, калі ўзгадваеш, як аднойчы з дзедам хадзілі на паляванне, як уратавалі параненую саву ад нейкага драпежніка, як з хлопцамі гулялі ў футбол і каталіся на веласіпедах.
А як прыемна было пасля цяжкай працы на полі акунуцца ў рэчцы, у якой нават у самую моцную спёку вада бывае такой сцюдзёнай, што аж зубы зводзіць. Або проста пасядзець на беражку і пакідаць у празрыстую ваду маленькія каменьчыкі, назіраючы, як яны павольна апускаюцца на дно. Успомніліся моманты, калі з дзедам хадзілі ў грыбы і заўсёды вярталіся з поўнымі кошыкамі баравікоў. Асабліва прыемна было сачыць за поглядамі жыхароў вёскі, якія з усмешкай і нават трошкі з зайздрасцю ківалі ў мой бок і пыталіся:
– Дзе ты, Косцік, заўсёды столькі грыбоў знаходзіш?
– На таемным месцы! – усміхаўся я.
А як прыемна раніцай закінуць вуды ў ваду і сачыць амаль паўдня за паплаўком, які не-не ды шмыгне пад ваду. У такія моманты сэрца нібы замірае і ты адчуваеш сябе самым шчаслівым чалавекам у свеце. А праз некалькі хвілін я ўжо з гонарам глядзеў, як хлопцы разглядаюць майго, толькі што злоўленага, цяжкага карпа або карася. А яшчэ запомніліся бабуліны аладкі, супы і гарбата з чаборам ды мелісаю, а таксама дзедаў мёд і агуркі – упэўнены, найсмачнейшыя ў свеце. Мне часам здаецца, што анідзе няма смачнейшых страў за гэтыя. І вось тут разумееш, як моцна і горача любіш свой край, сваю вёсачку.
Зараз ведаю, што ў мяне было, мабыць, самае вясёлае і запамінальнае дзяцінства, якое толькі можа быць. І я вельмі рады, што нарадзіўся іменна ў Беларусі, што спазнаў усю яе прыгажосць, што зразумеў сэнс жыцця на гэтай зямлі. Я вельмі ўдзячны гэтай краіне за яе прыроду і людзей, з якімі заўсёды прыемна пагаварыць, і вельмі ганаруся гэтым краем, люблю і паважаю яго. Упэўнены, што ў будучым зраблю ўсё магчымае, каб наша Беларусь стала яшчэ больш прывабнай і прыгожай. І асаблівае месца ў маёй памяці зойме вось гэты куточак зямлі, да якога я прыкіпеў усёй душой і сэрцам, дзякуючы якому назаўжды запомню сапраўднае, чыстае, неапісальнае хараство беларускай зямлі – маёй вёсачкі ды ўсёй маёй Радзімы.
Канстанцін СВІДУНОВІЧ,
выпускнік гімназіі
г. Пружаны.