Танцуюць усе!

Алена ВАРЭЙКА, таленавіты харэограф студыі сучаснага танца горада Ганцавічы, верыць, што яе самы галоўны танец яшчэ наперадзе
– Алена, чаму выбралі прафесію харэографа?
– Я танцую з чатырох гадоў. Калісьці мяне спыталі, кім хачу стаць. Не задумваючыся, адказала: “Хачу быць такой, як Таццяна Генадзьеўна Гузенка, мой настаўнік танцаў у Казахстане”. Я ж нарадзілася ў Экібастузе Паўладарскай вобласці. Калі мне споўнілася 14 гадоў, наша сям’я пераехала ў Беларусь. Чаму? Час быў цяжкі. Бацькі чулі, што гэта чыстая, утульная, а галоўнае – квітнеючая краіна, таму вырашылі рызыкнуць. Вось ужо 11 гадоў я жыву ў сінявокай.
Пасля заканчэння базавай школы паступіла ў Пінскі дзяржаўны каледж мастацтваў. Атрымала дыплом і па размеркаванні трапіла ў Ганцавічы. Тут мела месца праблема з выкладчыкамі танцаў, не было спецыяльных гурткоў, студый, дзе маглі б займацца дзеці. Так што для развіцця харэаграфіі ў Ганцавічах быў прастор. І шмат таленавітых хлопчыкаў і дзяўчынак! Напэўна, таму я не захацела ехаць у іншы горад. Былі прапановы папрацаваць па кантракце ў Турцыі, Кітаі, іншых краінах. Аднак на такі крок не адважылася. Не змагла пакінуць сям’ю. Адчуваю, што ў Ганцавічах маё месца, больш за тое – я шмат уклала ў мясцовую танцавальную супольнасць. У цяперашні час выкладаю ў школе мастацтваў і ў студыі сучаснай харэаграфіі. У школе працую ўжо пяць гадоў. У гэтым навучальным годзе ў мяне як педагога будуць першыя выпускныя экзамены. Спадзяюся, што мае вучні станцуюць на “выдатна”.
– Сучасныя дзеці лёгка знаходзяць сябе ў танцы?
– Нялёгка бывае. Цяжка трымаць вялікую колькасць дзяцей у дысцыпліне, але стараемся знайсці паразуменне. Імкнуся, каб танец захапіў іх, як раней тое здарылася са мной. Рада, што ў маім калектыве ніхто не курыць. Я сама – за здаровы лад жыцця, таму і вучняў выхоўваю адпаведна.
– А што ў планах?
– Планую выйсці на больш высокі ўзровень: каб мае вучні маглі прымаць удзел у абласных і рэспубліканскіх фестывалях. Мару, каб наш калектыў “Уздых танца” атрымаў званне ўзорнага. Мару з’ездзіць з дзецьмі на гастролі ў родны Казахстан, Польшчу, Германію. Аднак для гэтага трэба правесці некалькі фестываляў, а мы, на жаль, усё робім за свае сродкі, бо дапамогі чакаць асабліва няма адкуль. Але ж усё можа змяніцца, калі сустрэнем захопленага танцамі чалавека, які будзе гатовы падтрымаць развіццё харэаграфіі ў Ганцавічах.
– А як муж ставіцца да Вашай прафесіі?
– Станоўча. Ён кажа: “Ты, напэўна, усё жыццё танцуеш!” Гэта праўда, не магу проста ся-дзець і глядзець тэлевізар. Я ўвесь час у руху, і яму гэта падабаецца. Аляксандр нават раіць, якую музыку лепш падабраць да нумароў. Ён наведвае ўсе мае канцэрты, падтрымлівае ва ўсім, дапамагае маральна. А наогул, ён творчы, актыўны, кампанейскі чалавек. І ў нас ёсць агульная радасць – дачка Кіра. Ёй зараз амаль 3 гады. Калі я прыходжу дамоў, яна кажа: “Мама, вучы мяне танцаваць!”
– У Вашым жыцці была па-дзея, якая ледзь не перамяніла лёс…
– Так. Непрыемная падзея. Мы з мужам трапілі ў аварыю. Потым два месяцы – цяжкая і пакутлівая рэабілітацыя. Вось тады канчаткова і зразумела, што без танцаў не магу, у іх – сэнс майго жыцця. У танцы чалавек раскрываецца, становіцца ўпэўненым, самастойным. Харэаграфія выхоўвае.
– Харэограф – чалавек творчы, крэатыўны. Дзе знаходзіце натхненне для стварэння канцэртных нумароў?
– Кінафільм “Бурлеска” натхніў на стварэнне новых нумароў. Выкарыстоўваю методыку класічнага танца па сістэме Ваганавай. Бывае, што ўбачу кацяня на вуліцы і хочацца, каб малодшыя дзеці былі ў нумары кацянятамі. Чытаю сучасную літаратуру, гляджу фільмы –
падказку можна атрымаць дзе заўгодна. Калі мае танцоры нешта прапануюць, я толькі “за” і заўсёды іх падтрымліваю. Дзеці, безумоўна, могуць быць удзельнікамі працэсу стварэння нумароў. Як не прыслухацца да “зорачак” нашага калектыву – Алены Забароўскай, Аліны Сапун і Дар’і Шышко?! Гэта вельмі таленавітыя 14-гадовыя дзяўчаты, якія мараць звязаць жыццё з харэаграфіяй. З малодшых хачу вылучыць Ірыну Шуляк, Аляксандру Валодзька, Вікторыю Мурашка. Мая выхаванка Леся Сайка паступіла ў Гродзенскі каледж мастацтваў. Тое, што мае вучні хочуць працягваць займацца танцамі, вельмі радуе. Калі хто жадае звязаць лёс з харэаграфіяй, кажу: гэта павінен быць асэнсаваны выбар, бо танцаваць – цяжкая праца.
Гутарыла Дар’я ЗАНЬКА,
г. Ганцавічы.