14 снежня ў Брэсце завяршыўся Тыдзень французскага кіно

Своеасаблівае маленькае акно ў Парыж, якое выпадкова знайшлі галоўныя героі аднайменнай савецкай камедыі, прачынілася і для жыхароў горада на Бугам. Можа, нават і не ў Парыж, а ў Марсэль ці Ліль… Варыянтаў, насамрэч, шмат, аднак сэнс ад іх чаргавання не зменіцца. Прынамсі, менавіта такую мэту – непрадузята зірнуць на сучасную Францыю і пазнаёміць бліжэй з яе культурай і гісторыяй – паставілі перад сабой арганізатары Тыдня французскага кіно ў Брэсце, які доўжыўся з 10 па 14 снежня.
Дні франкафоннага кіно даўно сталі традыцыйнымі для абласнога цэнтра. Упершыню па сумеснай ініцыятыве Пасольства Францыі ў Рэспубліцы Беларусь і КУП “Брэстаблкінавідэапракат”  яны прайшлі ў 2003 годзе. Сёлетняя праграма ўключыла ў сябе пяць стужак: паказаны на цырымоніі адкрыцця анімацыйны фільм “Жыццё ката”, “Сэрца звера”, “Свабода-Алерон”, “Сховішча” і “Прыгожая назола”. Дарэчы, менавіта апошняя стужка завяршыла французскі кінамарафон. Кінакарціны дэманстраваліся на мове арыгіналу, а сеансы праходзілі ў праглядальнай зале кінатэатра “Беларусь”.
– Зараз у Францыі вельмі жывы кінематограф, ёсць шмат цікавых маладых рэжысёраў, – адзначыла падчас адкрыцця мерапрыемства Клер Эліз Юбер, намеснік першага саветніка па супрацоўніцтве і культуры Пасольства Францыі ў Беларусі, а таксама аташэ па супрацоўніцтве ў галіне французскай мовы. – Фільмы, паказаныя сёлета ў Брэсце, задаволяць любы густ. Кожны глядач, ад самага маленькага да дарослага, знойдзе ў іх нешта сваё. Гэта цудоўная магчымасць адкрыць сваю Францыю з яе неверагоднай рамантыкай і меладычнасцю.
Зрэшты, мову Напалеона, Аляксандра Дзюма і Эдзіт Піяф разумеюць у многіх краінах свету, ёсць школы і ў абласным цэнтры, дзе вывучаюць яе. А добрае французскае кіно ведаюць і любяць не толькі на Брэстчыне, чаго не скажаш, напрыклад, пра наш нацыянальны сінематограф. Спадарыня Клер Эліз Юбер прызналася: на яе радзіме ў беларускіх стужак няшмат прыхільнікаў. Ды так адбываецца, патлумачыла аташэ, хутчэй з-за недахопу інфармацыі, таму крыўдзіцца на французаў не варта. Тым больш, што творчасць суседзяў-расіян там, як высветлілася, таксама не надта папулярная, за выключэннем, хіба што, Мікіты Міхалкова. Але разважанні на гэты конт пакінем да наступнага разу.
Ніна ЛЕАНАВЕЦ, “НТ”.