Брастаўчанка Вікторыя Рашчупкіна ведае, як дайсці да… залатога медаля

“У кожным чалавеку ёсць сонца. Толькі дайце яму свяціць”, – яшчэ ў старажытнасці заявіў Сакрат. Талент – як сонечны прамень, якому трэба дапамагчы прабіцца скрозь тоўшчу аблокаў. Гэта маё меркаванне, якое нарадзілася ўжо ў XXI стагоддзі. Да такой высновы я прыйшла, гледзячы на сяброўку Віку.
Вікторыя Рашчупкіна – прыгожая, вясёлая дзяўчына. Паглядзіце, якая стройная пастава, правільныя рысы твару, лёгкая паходка! У гэтай юнай лэдзі спалучаюцца розум і прыгажосць, актыўнасць і працавітасць. У 17 гадоў столькі перамог і ўзнагарод! Як кажуць, цярпенне і праца зрабілі сваю справу.
Нарадзілася Віка ў 1995 годзе
ў звычайнай брэсцкай сям’і. Бацькі доўга думалі, якое імя даць дзіцяці. Прынялі рашэнне назваць дзяўчынку Вікторыяй. Прыгожае жаночае імя з выдатным падтэкстам. Ім хацелася, каб дачушка была па жыцці пераможцай.
У 10 гадоў мама прывяла Віку ў лёгкаатлетычны манеж горада Брэста і запісала ў секцыю лёгкай атлетыкі. На першых занятках дзяўчынцы было крыху нязвыкла. Новае месца, незнаёмыя людзі, нейкія незразумелыя практыкаванні – усё гэта палохала дзіця, аднак свой страх Вікторыя перамагла. Кожны дзень хадзіла на трэніроўкі, і чым далей – тым усё з большым задавальненнем. Першыя паўгода займалася бегам, але пазней трэнер адкрыў у ёй здольнасці да спартыўнай хадзьбы.
Брастаўчанка Вікторыя Рашчупкіна, вучаніца сярэдняй школы №12 імя К.Л. Губарэвіча, хадзіць умее прыгожа і хутка. А самае любімае месца для яе трэніраваных ног – дарожкі стадыёна ці спартыўнага манежа. Дарэчы, першая перамога Вікі адбылася ў сакавіку 2007 года. Абагнаўшы ўсіх саперніц, дзяўчына прыйшла першая да фінішу і атрымала залаты медаль.
– Я вельмі хвалявалася: мае першыя спаборніцтвы! На дыстанцыі былі моцныя саперніцы, а перамагчы так хацелася, – успамінае сяброўка. – Калі мне ўручылі ўзнагароды, я бегала па манежы і ўсім паказвала іх. Трэнера на першых маіх спаборніцтвах не было, але ён хваляваўся за мяне, таму патэлефанаваў, каб даведацца  аб выніках. Кажу: “Прыйшла першая да фінішу!” А ён не паверыў. Сказаў, што вельмі хутка для першага разу…
Зразумела, потым трэнер усё высветліў і шчыра парадаваўся за Віку. А яна стала больш упэўнена  выступаць на новых спаборніцтвах. Тры гады запар прымала ўдзел у Міжнародным турніры па лёгкай атлетыцы памяці Героя Савецкага Саюза генерал-лейтэнанта Дзмітрыя Карбышава. І ўсе тры разы займала прызавыя месцы. Віка стала залатым чэмпіёнам на рэспубліканскіх спаборніцтвах “Нашы надзеі”, на першынстве краіны па лёгкай атлетыцы ўзяла прызавыя месцы…
Калі вы думаеце, што спарт-смены праводзяць увесь час на трэніроўках, то памыляецеся. Спорт ніколі не перашкаджаў Вікторыі мець стасункі з сябрамі. У вольны час яна імкнецца не сядзець дома. Дзяўчына лічыць, што праводзіць гадзіны за камп’ютарам – гэта для слабых людзей. Яна лёгка абыходзіцца без сусветнай павуціны, замяняючы яе кнігамі. Віка імкнецца сустрэцца з сябрамі, з якімі часам доўга не бачыцца з-за спаборніцтваў, пабыць з сям’ёй, пагуляць з сястрой… Ды і ў школе часам даводзіцца даганяць аднакласнікаў па прапушчаных з-за спартыўных стартаў тэмах. Але хіба гэта праблема для таго, хто ўмее хутка хадзіць?! Увогуле, Віка пераканана, што спорт – гэта складана, але ён загартоўвае чалавека, робіць яго мацней і фізічна, і псіхалагічна, і эмацыянальна.
Дзяўчына не шкадуе, што ў яе жыцці такое вялікае месца займае спорт. Аднак ёй хочацца быць рознабаковай асобай, таму пасля заканчэння школы сёлета збіраецца паступаць на эканамічны факультэт БрДТУ. Мяркую, такой таленавітай студэнтцы ў ВНУ будуць рады.
Ганна ДРАГАН,
вучаніца СШ №12
імя К.Л. Губарэвіча,
г. Брэст.
Фота з асабістага архіва Вікторыі Рашчупкінай.