Малочная кропелька

У выніку тэхнічнага пераўзбраення Лунінецкага малочнага завода прадукцыя яго стала больш якаснай
Малочная кропелька… Гэтыя два словы Сяргей Фёдаравіч Карпец падчас нашай размовы паўтарыў некалькі разоў і кожны – з асаблівай асалодай, робячы аднолькава ўзрадаваны націск і на “малочная”, і на “кропелька”. Ва ўсіх выпадках вусны нашага суразмоўцы кранала шчырая, паважлівая ўсмешка.
Можа, гэта ад таго, што працуе Сяргей Фёдаравіч дырэктарам ААТ “Лунінецкі малочны завод” і па службовых абавязках і стане сваёй няўрымслівай душы павінен, паказваючы прыклад іншым, беражліва адносіцца да кожнай кропелькі малака. А можа, і таму, што падчас яго дырэктарства прадукцыі прадпрыемства прысвоена гандлёвая марка “Малочная кропелька”, і цяпер яе ведаюць не толькі ў Лунінцы і тутэйшых вёсках, а нават у Амерыцы, Японіі, Саудаўскай Аравіі, Егіпце, Кітаі, Сінгапуры, Германіі, Францыі, не гаворачы ўжо аб краінах бліжняга замежжа, куды экспартуюцца вырабы лунінецкіх малочнікаў і дзе яны набываюць добрую славу.
– Інакш не бралі б, – кажа Сяргей Фёдаравіч.
Тут ён мае рацыю. А людзі цяпер ужо не толькі ў Лунінцы ведаюць, што прыкметныя станоўчыя зрухі на згаданым прадпрыемстве адбыліся пасля таго, як дырэктарам дружна і аднагалосна выбралі Карпца. З цягам часу аб ім загаварылі ў вобласці. А за ўклад у забеспячэнне высокаэфектыўнай дзейнасці філіяла “Лабчанскае” (далучанай да прадпрыемства стратнай гаспадаркі) Сяргей Фёдаравіч узнагароджаны Ганаровай граматай Савета Міністраў Рэспублікі Беларусь. Во, на якую арбіту вывела дырэктара і яго падначаленых звычайна-незвычайная малочная кропелька!
Але, калі ўдумацца і прааналізаваць глыбей біяграфію гэтага чалавека, ра-зумееш – невыпадкова гэта. Па-першае, сярэднюю школу №3 у Лунінцы, куды пераехалі з Луніна з-за пасады ягонага бацькі (Фёдара Фёдаравіча акурат у год нараджэння сына прызначылі дырэктарам “Райсельгастэхнікі”), закончыў з залатым медалём. Далейшы выбар зрабіў сам: паступіў у Інстытут механізацыі сельскай гаспадаркі, дзе на першым курсе адсеялася палова ягоных аднакурснікаў, а ён з кожным годам прыбаўляў у вучобе і ВНУ закончыў з чырвоным дыпломам.
Сам сябе, маючы такое права як выдатнік, размеркаваў на Лунінецкі малочны завод. Працаваў інжынерам па забеспячэнні, спецыялістам па маркетынгу. У красавіку 2004 года завадчане выбралі кемлівага, ініцыятыўнага, непаседлівага Сяргея Карпца сваім дырэктарам. Людзі пераканаліся: бачыць малады чалавек перспектыву, для яго не існуе дробязей, спагадліва-чулы да людзей. Пры ім пайшлі паказчыкі ўгору, прадукцыя – за мяжу (на экспарт зараз адпраўляецца амаль 70 працэнтаў высакаякасных натуральных вырабаў). Лунінчане, ды і не толькі яны, імкнуцца трапіць сюды на работу і стараюцца захаваць працоўнае месца, уладкаваць на малаказавод сваіх дзяцей, родзічаў, знаёмых.
Чаму так? Многае залежыць ад умоў працы, адпачынку, створанага мікраклімату ў калектыве, ад клопатаў кіраўнікоў і, у першую чаргу, Сяргея Фёдаравіча Карпца пра сваіх падначаленых, які і падтрымае, і падвучыць, і паўшчувае, калі пабачыць, што кропелька малака пралілася на падлогу.
Дрэнны той гаспадар, у якога хата пустая ды голая. Прышываннем “лат” на прадпрыемстве Сяргей Карпец заняўся, толькі заступіўшы на пасаду. Зараз тут наспявае маштабнейшая тэхнічная рэвалюцыя.
– Мяняюць падлогу ў цэхах, на прыёмцы малака плануюць увесці камп’ютарную сістэму – яна значна спросціць працэс, – расказвае Кацярына Халімоўская, начальнік участка асноўнай вытворчасці. – У апаратным не лішнім будзе яшчэ адзін сепаратар для вытворчасці смятанкі, хоць і зараз тут стаіць добрае нямецкае абсталяванне, якое па магутнасці значна пераўзыходзіць айчынныя аналагі і ў гадзіну перапрацоўвае да 17-20 тон малака. Кіраўніцтва працуе таксама над набыццём новай сушылкі для вытворчасці сухога малака, бо яно “корміць” прадпрыемства і з’яўляецца асноўнай крыніцай прыбытку.
Кацярына Адамаўна – адна з тых, хто стаяў ля вытокаў завода ў далёкім 69-м, таму мае поўнае права параўноўваць і праводзіць паралелі. Тым больш, што зрабіць гэта вельмі лёгка: жанчына добра памятае тыя часы, калі даводзілася хадзіць у гумавых ботах па калена ў вадзе. Затое зараз тут належная санітарыя, а ўваход на вытворчасць без спецадзення строга забаронены.
Кіраўнікі мяняліся адзін за адным, ды калі справу ў свае моцныя рукі ўзяў малады, ініцыятыўны Сяргей Карпец, пачаўся новы перыяд у гісторыі малочнага завода – і для людзей, і для машын. У 2006-м перавялі кацельню на прыродны газ, памянялі старое абсталяванне на сучаснае, зрабілі касметычны рамонт у кабінетах. Умовы наблізіліся амаль што да ідэальных: з’явіліся і душавыя пакоі, і ўласная сталовая, і месца для адпачынку, і медыцынскі кабінет. Летам тэрыторыя прадпрыемства цешыць вока разнастайнасцю яркіх фарбаў. Знешні выгляд завода – таксама фактар поспеху. Ад яго, як лічаць на прадпрыемстве, залежыць працоўны настрой як кіраўніцтва, так і саміх малочнікаў, таму паса-джаныя кветкі на некалькі месяцаў надаюць сціплай тэрыторыі райскую пышнасць. Галоўнае – людзі задаволены, у іх няма прычын для нараканняў, адсюль і працоўны патэнцыял расце як на дражджах.
Нягледзячы на тое, што неверагодны запал, энергію, уменне тварыць з малака цуды немагчыма вымераць, лёгка перадаць у лічбах іншыя не менш важныя паказчыкі. За адну змену шпаркія працаўнікі паспяваюць расфасаваць да 10 тон малака, 4 – кефіру, 2 – смятаны і тварагу. Сёння на заводзе працуе каля 340 чалавек, яшчэ 210 задзейнічаны ў падсобнай гаспадарцы. Цякучкі кадраў фактычна няма.
– І не дзіўна, – каменціруе сітуацыю Сяргей Фёдаравіч, – зарплата годная, ды і на Лунінеччыне мала такіх прадпрыемстваў. Паважаем наша старэйшае пакаленне, з якога ўсё пачыналася, але пры працаўладкаванні перавагу аддаём маладым, бо яны ўжо неяк па-новаму глядзяць на звычайныя рэчы.
У пацверджанне слоў кіраўніка – статыстыка: калі раней на прадпрыемстве па колькасці лідзіравалі больш вопытныя працаўнікі, то цяпер кадравы склад завода напалову амаладзіўся.
Вядома, калі ўсе знаходзяцца ў роўных умовах і аднолькава дзеляць паміж сабой адказнасць, людзям няма чаго сапернічаць, таму і адносіны на прадпрыемстве надта падобныя да сямейных. Малочнікі паважаюць усталяваныя часам традыцыі. Сумесныя святкаванні прафесійных і навагодніх свят падабаюцца і старэйшым, і маладзейшым. Пенсіянераў-юбіляраў кіраўнік Сяргей Карпец прапанаваў спачатку віншаваць дома – з падарункамі і цёплымі словамі, а пасля запрашаць імяніннікаў на экскурсію па заводзе, каб на свае ўласныя вочы пабачылі, што змянілася ў гэтым малочным каралеўстве.
З  ранку да вечара справа кіпіць у руках здольных лунінчан, а завод квітнее дзень за днём. Нездарма галоўным скарбам падрыемства па праву лічацца яго працаўнікі, якім лёсам наканавана памнажаць багацце на карысць людзям. На вытворчасці ад пільнасці і ўважлівасці завадчан прама залежыць якасць малочных прысмакаў. Перш чым сакавітыя ёгурты, смятана ці масла трапляюць у магазіны, а пасля і на наш стол, яны прахо-дзяць кантрольную экспертызу ў лабараторыі. А тут ужо права на памылку зводзіцца да мінімуму, бо яна можа вельмі дорага абысціся прадпрыемству.
Асартымент тавараў уключае ў сябе любімае лунінчанамі масла “Сялянскае”, малако, тварог, смятану, крэм “Мара”, шматлікія фруктовыя ёгурты. У хуткім часе на радасць ласухам на заводзе збіраюцца наладзіць выраб мяккага марожанага. Паспрабаваць свежанькую малочную смакату можна ў кафэ “Верас”, дзе з прадукцыі лунінецкіх малочнікаў робяць смачнейшыя ў горадзе кактэйлі і дэсерты. А ў фірмавым магазіне з аднайменнай назвай часцей за ўсё набываюць тое, што давялося пакаштаваць у кафэ.
Дарэчы, смятана і масла ад лунінчан папоўнілі спіс лаўрэатаў конкурсу “Лепшыя тавары Рэспублікі Беларусь-2010”. Іх натуральны смак падабаецца не толькі землякам: вялікія партыі нерасфасаванага масла экспартуюцца ў Расію, а там тавар не залежваецца на прылаўках. Таленавітыя масларобы спрабуюць нас пераканаць, што ніякага сакрэту насамрэч няма. Дастаткова толькі добра выконваць свае абавязкі і не забываць пра старыя дзедаўскія традыцыі ў любімай справе, бо менавіта яны – аснова асноў.
У  скарбонцы Лунінецкага малочнага завода – шматлікія ўзнагароды і дыпломы. Прадпрыемства не аднойчы называлася адным з лепшых у галіне якасці, а яго прадукцыя атрымлівала гучныя тытулы. І гэта правільна, бо ў наш час, скрозь аўтаматызаваны, перанасычаны паўфабрыкатамі і фаст-фудам, на першы план выходзяць якасныя паказчыкі. А значыць, тыя, хто з пяшчотай ставіцца да кожнай малочнай кропелькі, заўсёды будуць у фаворы.
Уладзімір СІТУХА, “НТ”,
Ніна ЛЕАНАВЕЦ, “НТ”,
г. Лунінец.
Фота  Юрыя МАКАРЧУКА, “НТ”.