Кобрынская “Дзіцячая вёска” – незвычайнае паселішча ў горадзе са своеасаблівымі правіламі, парадкамі і жыццём. Тут адчуваецца любоў да прыгажосці, унутранай і знешняй. Паабапал сцежак і дарог –
прыгожыя дрэўцы і клумбы. Навокал цікавыя ландшафтныя ўпрыгажэнні, дзіцячыя пляцоўкі, прывабныя катэджы (проста дамамі іх цяжка назваць – памер уражвае). І дыхаецца тут неймаверна лёгка, нібы ў лесе. І не толькі з-за чысціні паветра, а з-за спакойных сяброўскіх адносін дарослых і дзяцей, адміністрацыі і жыхароў.
Дзяржаўнай сацыяльна-педагагічнай установе адукацыі “Кобрынская “Дзіцячая вёска” сёлета, 8 снежня, споўніцца 16 гадоў. Гэта першая ўстанова такога тыпу ў рэспубліцы для выхавання дзяцей-сірот. Праз яе прайшлі больш за 230 дзяцей. Сёння тут працуюць 15 дамоў, у якіх выхоўваюцца 116 дзяцей ад 3-х да 18-ці гадоў. За кожным домам замацаваны маці-выхавальнік, якая жыве разам з дзецьмі, і памочнік па гаспадарцы. У чатырох з дамоў жывуць паўнацэнныя сямейныя пары, а некаторыя нават прыехалі са сваімі роднымі дзецьмі. У сем’ях у сярэднім па 7-9 выхаванцаў.
У доме №7 я сустрэлася з Аленай Манькоўскай, якую ўжо 19 дзяцей называюць мамай. Калі 16 гадоў таму, працуючы метадыстам у дзіцячым садку ў Кобрыне, Алена Сігізмундаўна даведалася пра адкрыццё “Дзіцячай вёскі”, не доўга думаючы, вырашыла паспрабаваць сябе ў ролі маці.
– Я лічу, што справілася. Былі і цяжкасці, і перажыванні, але ні аб чым не шкадую, зараз у мяне многа цудоўных дзяцей, – з гордасцю заяўляе жанчына.
Прыцягваюць увагу фатаграфіі з партрэтамі дзяцей на адной са сцен дома. Усіх іх Алена Сігізмундаўна лічыць роднымі. Зараз у яе афіцыйна 9 дзяцей, яшчэ сямёра вучацца, а трое працуюць ужо. У гэтай сям’і жывуць дзеці шасці прозвішчаў. Усе прыязджаюць на канікулы і выхадныя да сваёй матулі, якая іх выхавала і выгадавала. Ёсць у яе ўжо і ўнук ад старэйшай выхаванкі Алены, якой 29 гадоў. А вось самай маленькай Карыне ўсяго тры гадкі. Яе ўзялі ў сям’ю мінулай зімой 31 снежня. Гэта быў цудоўны навагодні падарунак!
Цікавай і прыемнай была сустрэча з бацькамі дзяцей дома №15. Андрэй і Інга Нарваткіны прыехалі сюды 8 гадоў назад з Баранавіч з дзвюма сваімі дочкамі. Даведаліся пра “Дзіцячую вёску” выпадкова, прачытаўшы аб’яву ў газеце. Андрэй прапанаваў паспрабаваць – Інга згадзілася. Зараз у гэтай сям’і 13 дзяцей, з якіх трое ўжо выпускнікі Кобрынскай “Дзіцячай вёскі”.
Калі я запыталася ў Нарваткіных, хто з 13 дзяцей іх родныя, яны адказалі: “Усе! Быць выхавальнікамі для нас не праца, гэта – наша жыццё. І мы разам з дзецьмі хвалюемся з-за іх няўдач, радуемся іх перамогам і поспехам. І кожнаму намагаемся аддаваць аднолькава ўвагі і любові”.
Кобрынскую “Дзіцячую вёску” падтрымліваюць многія прадпрыемствы нашай краіны, грамадскія арганізацыі. Да святаў сюды заўсёды прыязджаюць з падарункамі. Акрамя агульных спонсараў за кожным домам замацаваны шэф – прадпрыемства, якое дапамагае канкрэтнай сям’і.
На думку дырэктара “Дзіцячай вёскі” Алы Сапяжынскай, такая ўстанова адукацыі – лепшая форма сямейнага выхавання дзяцей-сірот. У братоў і сясцёр ёсць магчымасць застацца разам, дзеці набываюць сабе бацькоў, выхоўваюцца ва ўзаемапавазе, атрымліваюць неацэнны вопыт сямейных зносін.
Відавочна, што ў нашай дзяржаве клопат аб дзецях усебаковы і ёсць усе магчымасці для таго, каб ні адно дзіця не было забыта.
Ганна ГАЛЯНЧУК,
студэнтка Інстытута журналітыкі БДУ,
г. Кобрын
116 дзяцей знайшлі сем’і ў Кобрынскай “Дзіцячай вёсцы”
