І зусім яны не баязліўцы!

Згодна ўсходняй міфалогіі яны спусціліся да нас з Месяца. А  індзейскае племя ацтэкаў карысталася імі як шкалой для вымярэння ступені ап’янення ад 1 да 400.  Калі б даць ім магчымасць размнажацца максімальна свабодна, то праз 90 гадоў  іх папуляцыя была б роўная колькасці квадратных метраў на нашай планеце. У Аўстраліі яны прызнаны ворагам №1.  Вось такія гаспадары 2011 года – белыя, шэрыя, чорныя, пярэстыя і пушыстыя трусы…
Бяздомных трусоў не бывае
Так ужо склалася, калі гаворка заходзіць пра  такога сімпатычнага звярка, дык адразу ўзнікае  асацыяцыя па сугучнасці з рускім “трусом” – баязліўцам. А яшчэ ўспамінаецца фраза з кіно пра “смачнае мяса і каштоўнае футра”… Але нельга абапірацца толькі на гэтыя веды, калі на хвалі пераднавагодняй “трусінай”  ліхаманкі вы захочаце падарыць блізкаму чалавеку такое мякенькае маленечкае…  трусянятка. Гэта не забаўка, а жывая істота, якая мае свае звычкі  і патрабуе адпаведнага догляду.
Пра гэта вам раскажа нават самы маленькі  ўдзельнік гуртка “Юны заолаг”  абласнога эколага-біялагічнага цэнтра навучэнцаў, што месціцца на вуліцы Ціхай у Брэсце. І там, сапраўды, ціха і ўтульна.  У кабінеце юннатаў знайшлі прытулак сярод папугаяў, шыншыл ды  іншай жыўнасці каля дзясятка трусоў – розных афарбоўкі і характару – улюбёнцы ўсіх, хто з дня ў дзень прыходзіць у гэты светлы пакой, каб сустрэцца са сваімі гадаванцамі.
Дзеці ведаюць, што значыць любіць жывёл і клапаціцца пра іх. А яшчэ  яны  не ўспрымаюць звяркоў як цацку, з якой можна пабавіцца і выкінуць.  Уявіце сітуацыю: сімпатычны камячок-трусяня вырастае памерам з  добрага ката,  губляе сваю прывабнасць і… што ж рабіць з ім? Бяздомных трусоў не бывае… Так і з’яўляюцца новыя “жыхары”  ў эколага-біялагічным цэнтры.  Ірына Максімовіч, кіраўнік гуртка, з сумным гумарам гаворыць, што надыходзячы год  прынясе ім шмат…  новых “гасцей”.
“Мой ласкавы і пяшчотны звер”
Здаецца, няма таго, чаго не ведалі б гурткоўцы пра сваіх гадаванцаў. У ажыўленай гутарцы мы пачулі, між іншым, што нельга блытаць зайцоў і трусоў – у іх шмат адрозненняў; што нельга іх браць за вушы – толькі за поўсць на шыйцы; што, насамрэч, трусы больш любяць моркву і вараную бульбу, чым капусту, якая ў вялікай колькасці для іх увогуле шкодная. Насця Плінда, Аня Катовіч, Оля Андрыюк, Міша Краўчук – гэта толькі частка аматараў жывой прыроды, якія на чале з Ірынай Васільеўнай могуць і з піпетачкі выкарміць трусянят, якія без мамы загінулі б, і падыход знайсці да самых дзіклівых, і запрыкмеціць  цікавую звычку гадаванца грукацець заднімі лапкамі, нібы барабаншчык…
Любоўю да гэтых ласкавых і пяшчотных звяркоў  дзеці дзеляцца са сваімі роднымі. Таму не дзіўна, што  і дома ў некаторых ёсць вушастыя гадаванцы: Наташа Півень са смехам апавядала, як  тэрмінова давялося перайменаваць Монціка ў Монцю, бо звярок аказаўся… дзяўчынкай. І з захапленнем даводзіла, што яе разумніца пазнае знаёмых па кроках. А вось Петрык Дашы Шарко –  хлопец хоць куды: трусяня сябруе з іх сабакам і зусім не перажывае, што ростам не выйшаў.
2011-ы  – год  абдымкаў і здаровага харчавання
Так можна вызначыць надыходзячы год, калі сыходзіць з асаблівасцей саміх трусоў. Вядома, што яны валодаюць унікальнай звычкай абдымаць адзін аднаго, іншых жывёл (найчасцей катоў) ці чалавека-гаспадара, падкладаючы  сваю галаву ім пад падбароддзе.
У чымсьці яны падобныя да нас: як і людзі, жывуць толькі групамі – “грамадствам”,  могуць з вялікім задавальненнем… храпці ў сне.  Акрамя таго, звяркі – разумныя,  добрыя і мірныя істоты. Менавіта такіх якасцей вельмі часта не стае нашаму чалавечаму свету… Новы год дае нам шанс сітуацыю выправіць.
Алёна САЦУТА, “НТ”.