Шлюб па разліку

Іван – малады мужчына трыццаці двух гадоў, сярэдняга росту, хударлявы, з хвалістымі русымі валасамі і кірпатым носам, ажаніўся без кахання. Не, не тое, што ён зусім нікога ў жыцці не кахаў. Была ў яго дзяўчына Насця з суседняй вёскі, якая яму вельмі падабалася і з якой ён хацеў ажаніцца. Але бацька, чалавек прадбачлівы, вырашыў усё па-іншаму.
“Сынок, – сказаў ён Івану, – каханне – пачуццё непастаяннае: сёння яно ёсць, а заўтра – няма. А ты будучы галава сям’і і павінен карміць яе, а для гэтага патрэбны грошы. Насця, вядома, дзяўчына добрая, але  беспасажніца, таму нам яна не падыходзіць. Вось я і вырашыў ажаніць цябе з Аляўцінай. Яна з багатай сям’і, і вы з ёй будзеце забяспечаны. Нічога, што не кахаеш яе. Калі ажэнішся – усё перамелецца. Як кажуць, сцерпіцца – злюбіцца”.
Іван прывык ва ўсім слухацца бацьку. Вось і на гэты раз не асмеліўся яму пярэчыць: даў згоду на шлюб з Аляўцінай.
І вось жывуць яны разам ужо шэсць гадоў. Нарадзілі дваіх дзетак, аднак жыццё паказала, што сцярпецца яно сцярпелася, а вось злюбіцца – не атрымалася. Не ляжыць душа Івана да Аляўціны. Няма ў яе іскрынкі, якая б запаліла ягонае сэрца.
Іван задумаўся. Што за жыццё ў яго? Работа ды сон. А для душы? Пустэча. Але ж вядома, што пустое месца на зямлі запаўняе пустазелле. Значыць, вырашыў Іван, трэба нешта мяняць у сваім жыцці. Але што і як будзе мяняць, ён уяўляў пакуль слаба, а таму пайшоў з дому, каб крыху развеяцца.
Праходзячы сцяжынкай ля калгаснага саду, Іван сеў на вялікі камень. Прыгажосць і водар квітнеючых яблынь (справа была вясной) растрывожылі душу яшчэ больш. Нясцерпна захацелася кахання і пяшчоты.
І раптам убачыў, як па сцяжынцы да таго месца, дзе ён сядзеў, ідзе маладая прыгожая жанчына. Лёгкая паходка і зграбная постаць яе нястрымна вабілі Івана. Ён устаў, павітаўся. Гэта была ягоная аднавяскоўка Анюта, дарэчы, такая ж гаротніца ў сямейным жыцці, як і ён сам.
Размова пачалася з лёгкіх жартаў, затым перайшла на больш сур’ёзныя тэмы. Іван прапанаваў Анюце сустракацца. Яна пагадзілася. Так завязаўся ў іх раман. Сустрэчы адбываліся ля сажалкі, за старым разбураным млыном.
Час ад вясны да восені праляцеў хутка. З надыходам халадоў сустракацца пачалі ў адрыне ў Івана, куды яго жонка ніколі не заглядвала. У адрыне было цёпла і ўтульна. Пах свежага духмянага сена кружыў маладыя галовы, і палюбоўнікі былі шчаслівыя. Але ўсё добрае калі-небудзь канчаецца. Пра іх раман даведалася Аляўціна. І завітала аднойчы ў адрыну, дзе знайшла жаночую хустку. Чыя яна, Аляўціна здагадалася.
Позна ўвечары разгарэлася сварка. Аляўціна паказала Івану хустку і запатрабавала тлумачэнняў. Іван пачаў апраўдвацца: “Аляўціна, як ты магла нават падумаць, што я пакахаў гэту кікімару Анюту?!”
Уявіце, якім быў яго стан, калі ў гэты момант зазвінеў за акном Анюцін смех. Яна выпадкова праходзіла побач і ўсё чула. “Ах, Ален Дэлон! – крыкнула жанчына. – Каб духу твайго больш побач са мной не было!”
Іван ад нечаканасці зніякавеў. І толькі ў гэты момант па-сапраўднаму зразумеў, як цяжка жыць на свеце без кахання…
Ніна ПАПОВА,
г. Брэст.