І манекены вушы маюць
Паехаў Васіль з жонкаю ў горад. Паездзілі, пахадзілі па магазінах. Час і дадому збірацца. Але жонка яшчэ захацела зазірнуць у адзін магазін. Як пайшла, то хадзіў, хадзіў за ёю Васіль – ногі забалелі. Кажа жонцы:
– Пачакаю цябе на вуліцы.
Пайшоў, стаў на ганку будынка, рукі склаў, чакае. Хутка выйшлі следам дзве жанчыны, прыпыніліся каля Васіля і давай абгаворваць нейкую жанчыну.
Адна кажа:
– Зрабілася дама! А была ж…
Другая, відаць, перадражнівае некага:
– Пачакайце на ганку, я хутка прыйду і паедзем… Пабачым, за каго гэта яна выйшла.
– Мо, нейкі кракадзіл…
– Ці малпа…
Тут выйшла з магазіна жонка Васіля, лагодна ўсміхнулася ды кажа:
– Дык вы, мабыць, пазнаёміліся ўжо? Бачу, разам стаіце.
Жанчыны ледзь не ўпалі. Яны палічылі Васіля за манекена. Іх тут многа было, стаялі на ганку і прыгажуны, і прыгажуні ў модным адзенні. Пунсовыя, пляткаркі селі ў машыну і ўсю дарогу маўчалі. Васіль, наадварот, увесь час ласкава звяртаўся да жонкі, сыпаў ёй кампліменты.
Калі высадзіў спадарожніц, спытаў у жонкі пра іх. Як ён і здагадваўся: жанчыны з той жа вёскі, адкуль і яго каханая.
Пераправа, пераправа…
Аляксей – рыбак. Калі жонка дазволіць адлучыцца на гадзінку, можа ўвесь дзень праседзець з вудачкай на рацэ. А каб жонка не магла яго знайсці, то возьме лодку, адплыве далей ад берага і сядзіць… Праўда, бывае, і зловіць якога печкура.
А вось аднойчы Аляксею пашанцавала. Сядзіць гэта ён, паглядае то на паплавок, то на берагі. А што? Людзям, бывае, трэба перабрацца на сенакос ці, наадварот, дадому. Вось і перавозіць Аляксей туды-сюды, навіны якія пачуе, пакурыць з мужчынамі. І зараз нехта кліча. Ды гэта ж Лявон! Нейкі ён зранку вельмі ў гуморы, ды і непадобна, каб з сенакосу: без інструментаў. Улез Лявон у лодку, пераправіў Аляксей яго на бераг. І пайшоў дадому Лявон хістаючыся. Аляксею цікава, адкуль гэта ён такі ішоў? Паплыў рыбак ізноў да таго берага, з якога забіраў Лявона, паглядзеў у кустах, у траве. А там у бутлі – вадкасць. Ну, тут ужо Аляксей здагадаўся, што гэта такое. Паспрабаваў: нішто. Але ж самому нецікава. Забраў знаходку ў лодку. Тут якраз нагукалі яго Віктар і Сяргей, якія ішлі з касавіцы. Перавёз, наліў ім, пачаставаў і сябе не пакрыўдзіў.
Доўга перавозіў і частаваў Аляксей. Вечарам з’явіўся ўстрывожаны Лявон, просіць перавезці, кажа, што згубіў адну рэч. Ажно вунь яго рэч, у лодцы, і ўжо зусім пустая. Паспрабаваў сварыцца на Аляксея, ды сам вінаваты.
А Аляксея пасля таго жонка зусім перастала пускаць на рыбалку. Кажа:
– Не трэба мне такіх уловаў.
Галіна БАБАРЫКА,
Столінскі раён.
Рыбацкі этыкет
Міхась лічыць сябе сапраўдным рыбаком, законапаслухмяным, і прытрымліваецца рыбацкага этыкету. Хоць у яго ўсяго хапала. Здаралася, што не клюе, а то мармышку абарве. Жонка дома сварыцца, пагражае вуды паламаць. Цешча падвучвае ўнукаў, і тыя ў плач: “Не ідзі, дзед, на рыбалку!” А ён іх пераканае, што лепш бачыць дзеда рыбаком, чым няўдалым дзіваком, збіраць бутэлькі парожнія ад піва і віна. Махне рукою на іх плач і ідзе рыбачыць. Лепш не даеўшы, ды спакойна пасядзеўшы.
Сёння ён нядоўга хадзіў па беразе ракі, знайшоў вольнае месца і сам сабе мовіць: “Бог бачыць з неба, што каму трэба”. Адну вуду закінуў у ваду, а другую ў запас паклаў каля сябе на траве. Падыме часам першую, паплюе на кручок і зноў апускае. Праўду кажуць: “Хто рыбачыць, той гаспадаркі і свету не бачыць”.
Не заўважыў Міхась, як да яго падышоў незнаёмы. Не павітаўся той, не папрасіў прабачэння, а паказвае на вуду, што на траве ляжыць, і спакойна так, лісліва пытае: “Ляжачыя грошы не ржавеюць? Колькі клюнула на гэту?” Міхась спакойна і з’едліва адказвае: “Вы ўжо трэці клюнулі. Прыйшоў нязваны – ідзі нягнаны”.
Незнаёмы махнуў рукою і мовіць: “Хваліцца – не касіць, рука не забаліць”, – і пакрочыў уздоўж ракі.
Іван ЖЫТКО,
г. Камянец.