Светлая мелодыя жыцця,

або Чым запомніўся мне 2010 год
Завяршыў свой шлях па планеце 2010 год. Ва ўсіх краінах свету пакінуў ён адпаведны след добрых і кепскіх спраў. Адны з іх праявіліся больш выразна, з яскравым адценнем, другія – з меншым каларытам. Увогуле, ён заняў сваё пачэснае месца ў летапісе гісторыі кожнай дзяржавы.
Мінулы год запомніўся асабіста мне многімі падзеямі. Па-першае, майму ўнуку споўнілася шаснаццаць год, ён стаў паўнапраўным грамадзянінам Рэспублікі Беларусь. Гэта значыць, што чалавек уступіў у дарослае жыццё, у яго руках – будучыня нашай краіны. І разам з усім беларускім народам нясе адказнасць за яе лёс.
Нейкай радаснай, светлай мелодыяй закранула струну маёй душы акцыя, праведзеная адміністрацыяй Маскоўскага раёна г. Брэста ў мінулым годзе. Праходзіла яна пад назвай “Гэта наша зямля, гэта мы – беларусы”. Завяршэннем акцыі было вялікае святочнае мерапрыемства ў Палацы культуры прафсаюзаў. На ім прысутнічаў і я. Незабыўнае ўражанне выклікала ў мяне гэтае свята. На ім выступілі многія мастацкія калектывы раёна, падводзіліся вынікі конкурсаў пра Беларусь.
На экране дэманстраваліся фотаздымкі розных куткоў Беларусі. Паверце, у мяне вочы слязіліся ад захаплення прыгажосцю маёй зямлі, маёй краіны. Калі бачыш на экране рэкі і азёры, лугі і бары, палі і сенажаці, а над імі ляціць белакрылы бусел, то адчуваеш узнёсласць душы ў блакіт неба, у прастор свежага паветра, напоенага водарам разнатраўя, спелых садовых дароў.
Вось з’явілася на экране і хлебнае поле. Жыта, упярэмешку з васількамі, заварушылася, захісталася з боку на бок, быццам кланялася людзям за іх працу, за тое, што яны пасеялі і ўзрасцілі. І вось яно, жыта, цяпер расце, наліваецца шчодрым коласам, радуецца сонейку і блакітнаму небу, ветру і дожджыку, удзячнае буслу, які ляціць над полем і сваімі крыламі засланяе яго ад усялякіх нягод. Бо жыта – гэта хлеб, а ён – гарант харчовай бяспекі краіны.
Самай галоўнай падзеяй для мяне былі выбары Прэзідэнта краіны. Уважліва сачыў за выбарчай кампаніяй. З дапамогай сродкаў масавай інфармацыі знаёміўся з праграмамі кандыдатаў. На экранах тэлевізараў бачыў іх твары, постаці, рухі. Прыслухоўваўся да кожнага слова, якое сыходзіла з іх вуснаў. І нейкая трывога апаноўвала маё сэрца. Разумеў, што не тое гаворыцца імі, што ідэі іх праграм не адпавядаюць стандартам далейшага развіцця краіны. І вось настаў дзень галасавання – 19 снежня 2010 года. На двары пахмурна, а ў душы радасна. Свята ж якое вялікае!
З дзяцінства падабаюцца мне выбары. Памятаю, як перад гэтым мерапрыемствам уся вёска (нарадзіўся я ў вёсцы на Піншчыне) прыбіралася ва ўсякія ўбранні: сцягі прыбівалі да хат, партрэты кандыдатаў вывешвалі на сценах. Збіраліся па вёсцы каляровыя посцілкі, каб накрыць сталы для ўчастковай камісіі і адгарадзіць кабіны для галасавання. Мы, дзеці, дапамагалі дарослым у гэтай справе.
У дзень галасавання людзі апраналі самае лепшае адзенне і ўсёй сям’ёй (бралі і дзяцей) ішлі на выбарчы ўчастак. У нашу вёску прыязджалі выбаршчыкі з суседняга сяла. Пасля бацькі ішлі ў мясцовы магазін і куплялі дзецям пачастункі. Старэйшыя людзі разыходзіліся па хатах, а моладзь рыхтавалася да музычных святочных гульняў.
…З нецярплівасцю чакаў 19 снежня мінулага года заканчэння часу галасавання. Хацелася хутчэй даведацца пра папярэднія яго вынікі. З лёгкасцю ўздыхнуў, калі па тэлевізары абвясцілі падлік галасоў па кожным кандыдаце, з радасцю ўспрыняў перамогу дзеючага Прэзідэнта Аляксандра Рыгоравіча Лукашэнкі.
Вось цяпер, пасля выбараў, думаецца пра тое, што Рэспубліка Беларусь у надзейных руках. Мы, пажылыя людзі, ведаем, колькі пераўтварэнняў, эканамічных, сацыяльных і палітычных, зведала наша краіна. Шмат чаго зроблена за час кіраўніцтва Аляксандра Лукашэнкі. Гэта вядома не толькі ўсім беларусам, але і многім грамадзянам іншых дзяржаў.
Мне бачыцца далейшы шлях развіцця Беларусі стабільным і гарантаваным. Асновай гэтага з’яўляецца працавіты беларускі народ, які хоча жыць у незалежнай, суверэннай, свабоднай краіне.
Леанід ПАЛХОЎСКІ,
г. Брэст.