Завіруха
Зранку ў прыродзе было ціха, спакойна. І хоць у лесе многа снегу і па ім цяжкавата хадзіць, але было прыемна.
А пасля абеду неба пацямнела. Спачатку пайшоў снег, рэдкі, камкаваты, потым узмацніўся. Узмацніўся і вецер. Зашамацелі вершаліны дрэў, зарыпелі галіны. Яшчэ праз нейкія паўгадзіны тое ранейшае прыемнае адчуванне знікла і запанавала трывога, бо лес ужо быў ва ўладзе ветру: бярозы размахвалі галінамі-бізунамі, хвасталі адна адну, быццам уступілі ў злосную бойку; сосны гнуліся, навальваліся кронай на крону, незадаволена крахталі ці нават стагналі.
Трэба вяртацца дадому. Але ж што там, па-за лесам, у адкрытым месцы? А там, у полі, гуляла завіруха. Свістала, гула, сеяла-веяла. У снежнай віхуры зніклі хаты, хоць да вёскі рукой падаць. Куды ні глянь – усюды бела. Вецер то збаўляў свой напор, то, сабраўшы ўсю сваю моц, шугаў, падхопліваў мільярды сняжынак, круціў іх над зямлёю, збіраў у белыя шлейфы і складваў у зацішныя месцы ў гурбы або нёс некуды ўдаль, у замроеную снегам бездань.
Цяпло рабінавых ліхтарыкаў
На фоне снежнай белізны дзве рабіны, абвешаныя гронкамі, свяціліся яркай чырванню. З прыходам маразоў ягады яшчэ больш успыхнулі, заірдзелі вугольчыкамі.
Спакойныя амялушкі, прыціснутыя марозам, ажывіліся, паімчалі ў пошуках ежы.
Вялікая чарада гайданулася стракатым у паветры і шухнула на рабіны. Абляпілі птушкі дрэвы і пачалі церабіць гронкі. Прагна. І, здавалася, не клявалі, а пілі. Кожная амялушка сарве ягаду, задзярэ галоўку і глытне. Зноў сарве, задзярэ галоўку і каўтане…
І калі па дарозе хто ішоў ці ехаў, птушкі зрываліся на хвіліну з рабін, садзіліся непадалёк на клёны – і зноў назад. І так было доўга.
Паляцелі птушкі. Патухлі ліхтарыкі, а з імі – тая рабінавая прыгажосць, што была да прылёту амялушак. Але радавала, што яркія вугольчыкі, якія панеслі з сабой птушкі, будуць грэць іх, хай і нядоўга, але на-дзейна.
Лесвіцы да сонца
Прытаміўся за некалькі гадзін працы ў сасновым лесе, прысеў. Прыгледзеў-ся – і першае, што кінулася ў вочы ў гэтай немаладой ужо пасадцы, – у сосен, якія стаяць роўнымі радамі, пасля снегападу ярка выдзеліліся аблямаваныя снегам сукі і галіны. Яны – як ступені. Кожнае дрэва – гэта лесвіца. І здаецца, што кожная сасновая верхавіна ўзбіралася па гэтай лесвіцы, абганяючы адна адну, уверх, на прастор, да неба – да жыцця. Бо выжываюць тыя, што вырваліся да сонца…
Сцяпан НЕФІДОВІЧ,
Лунінецкі раён.