Будаўніцтва водаправода ў вёсцы Радастава Драгічынскага раёна прадыктавана намерам ператварыць населены пункт у аграгарадок. Маштабныя метамарфозы з гэтай нагоды літаральна ахапілі цэнтральную вуліцу вёскі яшчэ летась. Ды тое, што так жвава пачыналася, праз некаторы час з-за адсутнасці фінансавання перайшло ў рэжым “паўзы”. Вяскоўцы захваляваліся: няўжо мары пра доўгачаканы камфорт адкладваюцца?
Сёння ў цэнтры Радастава зноў шумна і шматлюдна. Аказваецца, каб аднавіць работы на гэтым аб’екце, драгічынскім камунальшчыкам давялося ўзяць крэдыт. Вось толькі чуткі пра тое, што вада трапіць не ў кожны дом, падаграюць і без таго павышаную заклапочанасць насельніцтва гэтым пытаннем.
Цяжка заставацца стрыманымі, калі штодня даводзіцца чэрпаць ваду вёдрамі з калодзежаў. Можа, і перажылі, калі б не дрэнная якасць жыватворнай вільгаці, утрыманне жалеза ў якой значна перавышае норму, а колер асадку пераліваецца адценнямі ад жоўтага да карычнева-бурага. Ужываць такі прадукт у ежу нават страшнавата, не гаворачы ўжо пра выкарыстанне яго на іншыя хатнія патрэбы, якіх у гаспадарцы нямала.
Жыхарка вуліцы Навашкольнай Вольга Астапук, як і многія яе аднавяскоўцы, вымушана “частавацца” з суседскага калодзежа, бо там усё ж вада лепшая. Жанчына паціскае плячыма – маўляў, не пашанцавала: дом будавалі ў 1993-м, а тады лепшыя ўчасткі зямлі людзі ўжо пазаймалі. Давялося асесці фактычна на балоце.
Гаспадыня з нецярпеннем чакае магчымасці падключыцца да выгод цывілізацыі і забыць пра дакучлівую бляшаную тару – ужо нават сантэхніку патрэбную набыла. Вось толькі ў сельвыканкаме засмуцілі: на бакавыя вуліцы водазабеспячэнне пакуль не запланавана.
Ёсць сярод вяскоўцаў і такія, хто смела ўносіць карэктывы ў планы і рэалізуе ўласныя ідэі наконт здабычы каштоўнай вадкасці. Больш сучаснай альтэрнатывай калодзежам з’яўляюцца свідравіны, але існуе верагоднасць, што помпа будзе засмечвацца бруднай вадой.
Людміла Нагубнева і яе блізкія таксама вырашылі рызыкнуць і ўсталяваць у сваім двары калонку – маўляў, не пашкодзіць. І накарміць, і напаіць, і ў чыстае апрануць усіх прадстаўнікоў вялікага сямейства – справа нялёгкая…
Між тым, у калодзежы змяшчаецца ад 2 да 5 кадак. Каб забяспечыць сябе неабходнай колькасцю вадкасці, даводзіцца эканоміць, напрыклад, на паліванні гарода. Але гэта, вядома ж, не выхад з сітуацыі, асабліва ў спякоту. Ці варта казаць: тут таксама з задавальненнем далучыліся б да дзяржаўнай крыніцы водазабеспячэння. Аднак…
Сапраўды, толькі палова вёскі адразу зможа задаволіць свае патрэбы з дапамогай вясковага водаправода. Гэта пацвердзілі і працаўнікі Драгічынскай ПМК-86, якія завіхаюцца на аб’екце, і старшыня Радастаўскага сельвыканкама Алена Капуза. Ваду атрымаюць жыхары цэнтральнай і самых густанаселеных вуліц. Але панікаваць не варта, запэўніваюць адказныя за аб’ект і працэс асобы, з цягам часу ўсе будуць з якаснай вадой.
– У бліжэйшую пяцігодку вадою будзе забяспечаны ўвесь населены пункт, – патлумачыла Алена Аляксандраўна. – Паводле праекта, разлічанага на гэты тэрмін, 50 працэнтаў насельніцтва вёскі атрымаюць ваду адразу ж, астатнія – крыху пазней.
І яшчэ. У сельвыканкаме паведамілі: Радастава трапіла ў рэспубліканскую праграму па меліярацыі, паступовае ажыццяўленне якой дапаможа вырашыць праблему падтаплення вёскі. Дажджлівае надвор’е прыносіць жыхарам шмат клопатаў. Але ж у выніку асушэння можа знікнуць вада з калодзежаў. Як тады быць? Надзея толькі на водаправод.
Пакуль жа радастаўчане жывуць надзеяй, што неўзабаве ў іх дамах заструменіць празрыстая якасная вадзіца. І парадуе кожнага…
Тамара ВАСІЛЬКОВА, “НТ”,
Драгічынскі раён.