У пераднавагодні час асабліва хочацца верыць у казку і цуды. Лепш гэта атрымліваецца ў бесклапотным дзяцінстве. Вядома ж, у кожным дарослым жыве дзіця. І цяпер прыйшоў зручны момант для таго, каб папрасіць у Дзеда Мароза чагосьці ў падарунак. Для гэтага замест традыцыйнага афармлення нашай рубрыкі мы пішам лісты. Толькі, каб не перагружаць зімняга чараўніка, раздзяляем яго клопат са… Снягуркай.
Прывітанне, Снягурка!
Думаю, не часта табе дасылаюць лісты з пажаданнямі. Прапаную ўвесці такую інавацыю. Як дзяўчына дзяўчыну, ты павінна мяне зразумець. Хацелася б папрасіць, каб у творчых медыя-калектывах у рэшце рэшт прыбавілася мужчынскіх кадраў, а папулярны сёння выраз “у журналістыкі – жаночы твар” не стаў тэндэнцыяй.
Калі можаш, дык зрабі так, каб на кожнае рэдакцыйнае заданне была магчымасць браць новую сумку беларускай вытворчасці. А для таго, каб пісалася лягчэй, няхай ніколі не падводзіць рэдакцыйны чайнік і за кубачкам кавы нараджаюцца неардынарныя ідэі будучых публікацый.
Ад імя ўсёй жаночай аўдыторыі прашу: хай у наступным годзе нашы вытворцы радуюць нас усялякімі моднымі “штучкамі”, прыгожым адзеннем, зручным абуткам і незвычайнымі аксесуарамі. Ды і немалаважна, каб усё гэта было па даступных цэнах.
Няхай маладосць і энергічны запал і надалей не губляюць сувязі з мудрасцю і вопытам – ад гэтага нашы СМІ (ды й ці толькі яны адны?) выйграюць. Калі ёсць такая магчымасць, дык паўплывай на тое, каб інфармацыйныя нагоды ў 2012 годзе былі толькі добрымі. Будзем рады камандзіроўкам і цікавым сустрэчам, а таксама яркім і харызматычным героям публікацый.
Не забывай падтрымліваць журналістаў у падпісную кампанію, успамінай хаця б раз у квартал – больш не малю. Спадзяюся, па сілах табе таксама падняць тыражы выданняў і рэйтынгі тэлерадыёперадач.
Па просьбах чытачоў прашу, каб журналісты радавалі і здзіўлялі свежымі ідэямі, новымі падыходамі да работы і якасным прадуктам. А для гэтага без натхнення нам не абысціся – яго можна і паболей. І яшчэ, пакуль не забыла. Можа, прашу пра цуд, але ну вельмі патрэбна! Няхай будзе так, каб ні ў газетах, ні ў тэлерадыёэфіры не было памылак.
Вось так, калі гаварыць караценька. Напісала пра самае неабходнае. Успомню што яшчэ – дапішу. Загадзя ўдзячная табе хаця б за веру і надзею на тое, што ўсё напісанае можа калі-небудзь спраўдзіцца.
Вольга СВІРЫДОВІЧ, “НТ”.
Шаноўны Дзядуля Мароз!
Напярэдадні свята прынята звяртацца да цябе з самымі рознымі просьбамі. Вось і я нарэшце “дарасла”! Згодна, трошкі за 20 – не зусім ідэальны ўзрост для таго, каб пачаць пісаць навагоднія пасланні. Займей ты, напрыклад, старонку на “Аднакласніках” ці “У кантакце” – усё было б значна прасцей… Шчыра прызнаюся, некалькі апошніх гадоў прымусілі цаніць тое, што сапраўды бясцэнна, таму прашу падарыць мне свята ў коле блізкіх людзей. Нават прыгажуня-ёлка здаецца звычайным бервяном, а смачны торт – чэрствым хлебам, калі побач няма тых, з кім хочацца дачакацца фінальнага бою курантаў. Ты, Доўгая Барада, ведаеш гэта, як ніхто іншы.
Не толькі ў дзяцінстве Новы год лічыцца самым сямейным святам на планеце. Яго галоўнымі атрыбутамі нават праз гады застаюцца шампанскае, мандарыны, бенгальскія агеньчыкі, “Іронія лёсу…”, а яшчэ – тыя, чыя прысутнасць сама па сабе з’яўляецца найлепшым падарункам. Думаеш, банальна? Хтосьці там прасіў у цябе новы аўтамабіль? Што ж, кожнаму сваё! А з мяне ўсё роўна не атрымаецца добрага вадзіцеля.
Затое гэта цалкам кампенсуе навагодняя ноч у кампаніі дарагіх сэрцу людзей, з якімі можна расслабіцца, адпачыць душой і целам, у рэшце рэшт заснуць у талерцы з “Аліўе”. А назаўтра – разам пасмяяцца з начных дзівацтваў… Можна нават вадзіць карагоды вакол ёлкі ў касцюмах вавёркі ці бабра, як бы экзатычна гэта не выглядала.
Ды ні бабры, ні тым больш драконы не страшныя, калі побач з намі будуць каханыя, бацькі ці найлепшыя сябры. І ўвогуле, хто сказаў, што яны супраць утульнасці, цеплыні і… салата “Аліўе”? Зрэшты, як і бабры!
Ды пакінем гутаркі пра братоў нашых меншых спецыялістам-эколагам. Ні першыя, ні апошнія, дарэчы, у мае навагоднія планы не ўваходзяць. Шчыра жадаю і сабе, і іншым таго, чаго так часта не хапае ў штодзённай мітусні, – сапраўднага свята.
Ну і, калі я яшчэ не зусім вычарпала ліміт твайго цярпення, даражэнькі Чырвоны Нос, прышлі кропельку натхнення, бо без яго не ўбачыць мне ганарараў, як уласных вушэй. Хоць яны ў мяне і досыць масіўныя, у сэнсе – вушы, а хацелася б… Ды гэта ўжо гісторыя акурат для наступнага ліста да цябе, усемагутны Дзядуля Мароз.
Ніна ЛЕАНАВЕЦ, “НТ”.