Я люблю!

Нам не павінна быць сорамна за сваю зямлю, за свой народ

Бацькоўская хата, матчына песня, спеў жаўрука, клёкат буслоў, самыя пахучыя і прыгожыя лугавыя кветкі, росныя раніцы — усё гэта мая любая Радзіма. Беларусь! Яна, як матуля, без якой ні нараджацца, ні жыць, ні дыхаць…
Жывём мы на гэтай чароўнай, багатай зямлі і за штодзённымі клопатамі не заўважаем яе хараства, прывыкаем да ўсёй гэтай прыгажосці. І па-сапраўднаму адчуваем Радзіму толькі ў далечыні ад яе. Як хочацца тады пачуць гучанне роднай мовы, убачыць роднае неба, удыхнуць роднага паветра!
Думаю, што ўпершыню я ўбачыла і палюбіла цябе назаўсёды, як толькі ты нахілілася над маёй калыскай і паглядзела прамяністымі матчынымі вачыма. Ты размаўляла са мной сардэчнай, шчырай мовай. Ты радавалася мне і пяшчотна клапацілася, каб дзіця ніхто не пакрыўдзіў. Ты калыхала мяне на шурпатых ад працы, але такіх ласкава-цёплых бабуліных руках. А цяпер штораніцы пяшчотна заглядаеш у мае вочы, каб запытацца, ці люблю. “Люблю, люблю, люблю”, — шапчу табе я. І мае словы паўтараюць ветрык з лістамі, васільковае поле, зялёны лес і пахучая трава. Ды і як цябе не шанаваць?!
Я з гонарам магу сказаць, што мне не будзе сорамна за сваю зямлю, за свой народ, які ніколі не быў рабаўніком, захопнікам. Я веру ў цябе, мая сінявокая, як верылі і Колас, і Багдановіч…
Юлія МАСЮК,
студэнтка Баранавіцкага дзяржаўнага ўніверсітэта.