Актрыса Таццяна Васількова расказвае пра агульнае з сэлінджараўскай Фібі дзяцінства, малюнкі на заснежаных вокнах і нежаданне іграць Джульету

Крытыкі, запрошаныя на сёлетні тэатральны фестываль “Белая Вежа”, наперабой адзначалі: калі б існаваў спецыяльны прыз за ўвасабленне дзяцінства, дык ён абавязкова дастаўся ёй – выканаўцы ролі Фібі ў спектаклі “Над прорвай у жыце”. Аднак, нягледзячы на прафесійны поспех, у рэальным жыцці – ніякай гульні. Па-за сцэнай маладая актрыса Брэсцкага акадэмічнага тэатра драмы Таццяна Васількова падкупляе непадробнай шчырасцю і адкрытасцю. Яна з усмешкай узгадвае дзяцінства і расказвае, што ў школе была двоечніцай. Толькі ў апошняе чамусьці верыцца з цяжкасцю…

– Таццяна, сёлета Вы заявілі пра сябе шэрагам паспяховых прэм’ер. Можна меркаваць, што год быў удалым, ці ўсё ж засталіся няспраўджаныя жаданні?
– Так, год плённы ва ўсім: і ў асабістым жыцці, і ў творчым плане. Пра многае нават і не марыла. Калі спектакль “Над прорвай у жыце” планаваўся загадзя, дык іншыя работы сталі поўнай нечаканасцю – і “Вельмі простая гісторыя” Дзяніса Фёдарава, і нядаўняя прэм’ера ад Валянціны Янавец па аповесці Васіля Быкава “Пайсці і не вярнуцца”. Яны адкрылі новую прыступку ў кар’еры. Нават трошкі шкада адпускаць год. Ён атрымаўся лёсавызначальным і надзвычай шчаслівым.
– На сцэне Вы лёгка пераўвасабляецеся з маленькай Фібі ў мужную і самаахвярную Зосю Нарэйку. А ў рэальным жыцці падобныя на сваіх гераінь?
– Маленькая Фібі – гэта я ў дзяцінстве. Калі старэйшы брат прыязджаў на прэм’еру спектакля “Над прорвай у жыце”, дык у яго было адчуванне, нібы зноў вярнуўся ў тыя дні. Капрызы і паводзіны, уласцівыя сэлінджараўскай гераіні, – мае ўласныя: я “пазычыла” іх з жыцця. З Зосяй Нарэйкай было складаней… Такіх здраднікаў, як галоўны герой Антон, па-за сцэнай ніколі не сустракала. Але, каб сапраўды адчуць сітуацыю, прыйшлося паверыць. Лічу, лепш перажыць падобнае на сцэне, чым у рэальнасці.
– Каго марыце сыграць у будучым, і за якую ролю ні за што б не ўзяліся?
– Адназначна ніколі не хацела іграць Джульету. А наконт жаданых роляў, лічу, яны прыйдуць паступова. Не імкнуся дастаць зорку з нябёс, спрабую адэкватна ацэньваць сябе і свае магчымасці, радуюся таму, што маю за тры гады работы ў тэатры. Вядома ж, нейкія мары ёсць, але калі зной-дзецца час на іх рэалізацыю – добра, не знойдзецца – не вельмі засумую.
– Падчас фестывалю “Белая Вежа” тэатразнаўцы гаварылі пра тое, як няпроста рэжысёрам знайсці агульную мову з маладымі акцёрамі. А ці лёгка моладзі працаваць з вопытнымі прафесіяналамі накшталт Цімафея Ільеўскага і Валянціны Янавец?
– І Цімафей Зіноўевіч, і Валянціна Іванаўна – нашы любімыя педагогі-настаўнікі. Яны выгадавалі нас, далі аснову прафесіі. Таму працаваць вельмі камфортна, бо добра разумееш гэтых людзей у чалавечым плане. Менавіта дзякуючы ім, я знаходжуся ў тэатры і займаюся любімай справай, аб якой марыла яшчэ са школы.
–  У звычайных людзей Новы год асацыюецца з мандарынамі, шампанскім і аліўе. А ў артыстаў такія ж асацыяцыі?
– Снягурка, ранішнікі і стомленасць… (Смяецца) У апошнія гады пераважаюць менавіта гэтыя асацыяцыі. Тым не менш, такая стомленасць прыемная. Ад мяне ж таксама ў пэўнай ступені залежаць шчасце і добры настрой дзяцей, якія прыходзяць на навагоднія ранішнікі.
– Ці верыце ў цуды і якіх цудаў чакаеце ад 2013-га?
– Больш верыла ў дзяцінстве. Сутыкнуўшыся з самастойным жыццём, хутчэй пачынаеш верыць не ў цуды, а ў свае сілы і людзей, якія знаходзяцца побач. Але заўжды ўнутры жывуць нейкая мара і надзея на лепшае. Ад 2013 года чакаю, каб усё заставалася ў норме. Я па-ранейшаму не супраць новых роляў (смяецца). Галоўнае, каб людзі вакол мяне – блізкія, сябры, калегі – былі здаровыя і шчаслівыя. Калі яны ўсміхаюцца, мне таксама радасна.
– Раскажыце пра самы незвычайны падарунак, зной-дзены пад святочнай ёлачкай.
– Памятаю незвычайнае здарэнне. Была снежная зіма. Я стаяла каля акна і разглядала ўзоры на шкле. Тады здавалася, што ўсю гэтую прыгажосць намаляваў Дзядуля Мароз. Стаяла і размаўляла з зімнімі вітражамі, адварочвалася, каб ніхто з дарослых не бачыў, і ад душы прасіла ва ўсемагутнага чараўніка ляльку ў падарунак. Гэта было за дзве гадзіны да Новага года. Калі ж у разгар свята пастукалі ў дзверы, з усіх ног пабегла адчыняць. Убачыла ляльку – і ў імгненне зрабілася такой шчаслівай! Хоць у дзверы стукалі ўсяго толькі суседзі, але на той момант гэта быў велізарны цуд. Бацькі з дзяцінства выхоўвалі ў нас з братам веру ў цуды, таму і ёсць адчуванне, што Новы год – сапраўднае свята.
– І апошняе: ужо прыдумалі, што будзеце загадваць пад бой курантаў і прасіць у Дзеда Мароза?
– Усё неяк хутка спраўджваец-ца – нават не ведаю, чаго б яшчэ папрасіць. Нейкіх матэрыяльных жаданняў няма абсалютна. Хапае таго, што ёсць, і гэтаму я шчыра радуюся. Для мяне вельмі важна, каб блізкія людзі назаўжды заставаліся побач са мной.

Таццяна ВАСІЛЬКОВА,
актрыса Брэсцкага акадэмічнага тэатра драмы:
– Чытачам “Народнай трыбуны”, а таксама сваім блізкім і калегам жадаю моцнага здароўя, сіл, цярпення, кахання – каб яно жыло ў нашых сэрцах і не саступала месца ўзлаванасці. Карацей кажучы, аб чым сама мару, таго жадаю і іншым. Дараваць адзін аднаму не залежныя ад нас моманты і прымаць людзей такімі, якія яны ёсць. Няхай усе жаданні, загаданыя ў навагоднюю ноч (і не толькі), абавязкова збудуцца!

Гутарыла
Ніна ЛЕАНАВЕЦ, “НТ”.