“Зорныя” рэйсы

Жыццё гэтага сціплага чалавека, як і яго равеснікаў, сярод вясковай дзетвары нічым не вызначалася. Хадзіў у школу, пасля ўрокаў гуляў з хлопцамі ў футбол, калі крыху пасталеў – дапамагаў бацькам па гаспадарцы. Перад арміяй па накіраванні ваенкамата пайшоў у ДТСААФ вучыцца на вадзіцеля. Затым – служба ва Узброеных Сілах СССР.
Праўда, у яго жыцці была ўдарная камсамольская будоўля – Байкала-Амурская магістраль. На ўзвядзенне яе ехала моладзь з усіх куточкаў неабсяжнай Краіны Саветаў. Кліч, кінуты камсамолам, не пакінуў абыякавым нікога. Рамантыка, асваенне невядомых мясцін, жаданне ўпісаць у будаўніцтва БАМа свой радок вабілі юнакоў і дзяўчат. Іх не палохалі ні камары, ні неўладкаваны быт, ні іншыя цяжкасці. Усё гэта было нішто ў параўнанні з той справай, якую маладыя павінны былі ажыццявіць.
Мікалай Кіндрук з вёскі Дрэбск Лунінецкага раёна не пракладаў магістраль саюзнага значэння. Але дачыненне да яе будаўніцтва мае самае непасрэднае. Хлопцу з палескай глыбінкі давялося ў гэтым рэгіёне праходзіць тэрміновую службу ў радах Савецкай Арміі вадзіцелем. І ён на працягу двух гадоў на давераным яму ЗІЛе дастаўляў будаўнікам БАМа за 350 кіламетраў прадукты. Даводзілася вазіць і будаўнічыя матэрыялы. Рэйсы тыя на ўсё жыццё запомніліся вясковаму хлопцу, а яшчэ сталі сапраўднай школай загартоўкі і набыцця прафесійнага майстэрства, якія дапамагаюць яму годна жыць і быць паважаным чалавекам сёння.
…Пасля службы ў арміі Мікалай Кіндрук вярнуўся на сваю маленькую радзіму. На работу ўладкаваўся ў мясцовы калгас вадзіцелем. Работніку-пачаткоўцу кіраўніцтва гаспадаркі выдзеліла “немалады” ўжо ГАЗ-52 – маўляў, калі справішся з ім, тады можна будзе і навейшую тэхніку даверыць. Мікалай справіўся. На давераным яму аўтамабілі выконваў усе работы, што даручалі, сам ліквідаваў паломкі, якія час ад часу здараліся, і адпраўляўся ў чарговы рэйс. А вечарам, пасля напружанага працоўнага дня, спяшаўся ў клуб. Тут прыгледзеў ён сабе будучую жонку. Запала яму ў душу дзяўчына з прыгожым імем Святлана, ды і ёй Мікалай, па ўсім бачна было, прыйшоўся даспадобы. Таму праз хуткі час у Дрэбску, адкуль родам жаніх з нявестай, гудзела вяселле, на якім гуляла амаль уся вёска.
Так і жывуць дагэтуль у згодзе ды каханні. За гэты час пабудавалі ў Кажан-Гарадку дыхтоўны дом, нарадзілі і выгадавалі тры дачкі, маюць двух зяцёў ды столькі ж унукаў. Жонка працуе ў Кажан-Гарадоцкай бальніцы, а сам Мікалай Мікалаевіч –
па-ранейшаму ў мясцовай гаспадарцы, якая пасля рэфармавання стала сельгас-кааператывам. Як і 29 гадоў таму, калі прыйшоў у калгас, займаецца грузаперавозкамі. Цяпер, праўда, не на старым ГАЗ-52, а на ГАЗ-53, якому таксама ўжо больш за 20 гадоў. Перавозіць мінеральныя ўдабрэнні, арганіку, бульбу, буракі і, вядома ж, у час жніва – збожжа ад камбайнаў. Прычым так спрытна і хутка курсіруе па маршруце поле – збожжаток, што ўжо чатыры разы па колькасці перавезенага зерня станавіўся пераможцам рэспубліканскага спаборніцтва на жніве сярод вадзіцеляў і пяць разоў – прызёрам. За першае месца атрымаў два матацыклы і два камп’ютары, за другое і трэцяе – халадзільнік, два тэлевізары, хатні кінатэатр, відэакамеру.
– Камп’ютары падарыў дочкам, – распавядаючы пра лёс сваіх узнагарод, сказаў Мікалай, – адзін матацыкл прадаў, на другім – езджу сам. Астатнім рэчам таксама знайшлося прымяненне.
– Але ж не толькі падарункамі запомніліся фестывалі-кірмашы, на якіх уручаліся гэтыя падарункі? – пытаюся ў Мікалая Мікалаевіча.
– Так. Бываючы на фестывалях, вывучаў геаграфію гарадоў, у якіх яны праводзіліся. Апошняя – Ліда. А былі яшчэ Масты, старажытны Полацк, Кобрын… Шмат цікавага давялося ўбачыць у кожным горадзе, бо ўсе яны па-свойму самабытныя, прыгожыя і адметныя.
Знаёмствы, сустрэчы, усё ўбачанае і пачутае падчас рэспубліканскіх дажынак, вядома ж, запомнілася. Магчыма, калі-небудзь ён раскажа пра гэтыя памятныя ў жыцці моманты сваім праўнукам. А яшчэ пакажа ім медаль “За працоўныя заслугі”, які летась атрымаў з рук Прэзідэнта, і ўспомніць, як хваляваўся, калі Кіраўнік краіны паціскаў яму руку, жадаючы новых працоўных дасягненняў дзеля росквіту роднай Беларусі…
Надзея ЯЦУРА, “НТ”,
Лунінецкі раён.