Адзіная ў Беларусі жанчына-каваль жыве ў вёсцы Рачкі

Ганна Іванюк з задавальненнем ловіць рыбу і заўжды вяртаецца з багатым уловам; сама рамантуе веласіпед і матацыкл “Мінск”. А калі памочнік у гаспадарцы – мотаблок – псуецца, муж, як правіла, застаецца без справы. Ганна сама заменіць сапсаваную дэталь. Дзмітрый і не спрабуе, бо даўно пераканаўся, што жонка любога аўтаслесара за пояс “запіхне”. У сям’і даўно прывыклі да “жалезнага” характару Ганны. Яна лёгка бярэцца выконваць цяжкую работу на роўных з мужчынамі: і травы накосіць, і дроў насячэ, і трактарам соткі ўзарэ, і гной раскідае.
…Аднойчы ў Брэсце Ганна трапіла ў кузню “Жар-птушка”, дзе працуе брат Сяргей, і зачаравана застыла на ганку. Стук молата па раскаленым жалезе, якое ў моцных мужчынскіх руках ператваралася ў сувенірную падкову, сотні іскраў у печы і вочы майстроў так захапілі яе, што не ўтрымалася, папрасіла брата самой паспрабаваць. Дзіўна, але, упершыню ўзяўшы кавальскі молат, яна адчула такі прыліў сілы, што змагла выкаваць (праўда, з дапамогай брата) падсвечнік! Паглядзець, як спрытна спраўляецца з молатам незнаёмка, збеглася ўся кузня.
– Шчыра кажучы, – успамінае Ганна, – тады я адчула, што кавальская справа – мая стыхія. Магчыма, у мінулым жыцці я была кавалём. Словам, асмелілася і папрасілася ў “Жар-птушку” на працу, хоць некалі і вывучылася на повара.
І яе прынялі! Ганна гарманічна ўлілася ў калектыў, пры гэтым нікога не бянтэжыць, што каваль – у спадніцы.
У “арсенале” Ганны – зробленыя па заяўках кветкі, рогі, вешалкі для вопраткі, падсвечнікі, секцыі для альтанак і пралёты лесвічных пляцовак. У кожны выраб яна ўкладвае сваю фантазію, настрой і часцінку душы. Усе яны – непаўторныя і арыгінальныя. Вось, напрыклад, ружа ў бронзавым афармленні панура схіліла пялёсткі і лісце: нечая злая рука адарвала яе ад сцябліны і адкінула на каменне. А белая вешалка для вопраткі, наадварот, нагадвае вясенні дыван з першых нясмелых кветак. Жалезныя боцікі з танюсенькімі шнуркамі, мабыць, спадабаюцца казачнаму гноміку; да гронкі вінаграду рука сама цягнецца, каб пакаштаваць, а яшчэ многа-многа падковак самых розных памераў. Ганна дорыць іх сябрам на шчасце.
Малады майстар навучылася каваць і прыгожа, і прафесіянальна. Яна лёгка чытае схемы і з дакладнасцю да міліметра выконвае выраб. Летась Ганне з Сяргеем Сацюком даручылі пафантазіраваць над 30-літровымі бочкамі. Брат і сястра выдатна справіліся і ператварылі іх у прыгожыя куфлі для піва, якія ўручылі ў Белавежскай пушчы прадстаўнікам дэлегацый з розных краін свету, што прыехалі на святкаванне 600-годдзя Нацыянальнага парку.
…Дзіўна, што ўмеюць жаночыя рукі: супакоіць і даць надзею другой палавіне, прылашчыць дзіця, стварыць утульнасць і прыгажосць у доме, прыгатаваць смакату, прыручыць жывёлу. Наша гераіня ўсё гэта таксама ўмее рабіць. А яшчэ яна хоча ажыццявіць сваю мару –пабудаваць хату з каванымі веснічкамі. І верыцца – мара збудзецца.
Святлана БЯЛЯК,
Жабінкаўскі раён.
Фота аўтара