Чалавек-аркестр

Ужо 13 гадоў на Лунінеччыне гарыць “Свечка” Ганны Бандарэнкі,
а шматлікія таленты жанчыны не даюць сумаваць гараджанам
У невялічкім Лунінцы Ганна Бандарэнка, бадай, адна з самых яркіх зорачак. На мясцовым небасхіле яна заззяла 13 гадоў таму, калі таленавітая жанчына разам з мужам перабраліся з Караганды на малую радзіму каханага. Узялі з сабой ні многа ні мала – мудрасць пражытых гадоў і веру ў лепшае. У “багаж” кампактна ўмясцілася і невычэрпная фантазія Ганны Пятроўны, яе няўтольная прага мастацтва, самаадданая любоў да людзей. Усё гэта 26 гадоў таму ўвасобілася ў літаратурна-музычным клубе “Свечка”, які “нарадзіўся” яшчэ ў Карагандзе, а на Палессі толькі зайграў новымі адценнямі.
Сваю “Свечку” Ганна Бандарэнка пяшчотна называе тым самым святлом, што нясе ў сабе мастацтва. Гэта радасць, якая разгараецца ад іскрынак мноства таленавітых асоб – мастакоў, паэтаў, музыкантаў, сэрцы якіх б’юцца ў адзіным парыве. Ідэя арганізацыі клуба, здольнага аб’яднаць розных па сваіх характарах і светапоглядах людзей, узнікла за тысячы кіламетраў адсюль. Якраз на стыку тысячагоддзяў, калі многім яе землякам, што перажылі ліхія 1990-я, неабходна была падтрымка, жанчына пачала займацца дабрачыннасцю. Тады Ганна Пятроўна ў поўнай меры зразумела сваё сапраўднае прызначэнне: дапамагаць лю-дзям, у якіх нічога не засталося, дарыць ім надзею, у тым ліку і праз мастацтва. Шматлікія дабрачынныя мерапрыемствы ў той час дазволілі выратаваць не адзін лёс.
Змяніўшы месцажыхарства, мая гераіня была вольная зай-мацца тым, да чаго заўжды ляжала душа. Спачатку здавалася, што гэта мода, мары аб якой не давалі спакою яшчэ з дзяцінства. Патрэбна было абавязкова выпусціць іх вонкі, на прастору. Нават займаючы не зусім творчыя пасады, жанчына знаходзіла хвілінку, каб намаляваць прыгожую жаночую галоўку ў стыльным капялюшыку – кожны раз новым.
У 2006 годзе Ганна Бандарэнка падзялілася плёнам творчых пошукаў з лунінчанамі. Перадгісторыяй да грандыёзнага шоу, вартага нават сталічных падмосткаў, паслужылі рубрыкі “Знаёмая незнаёмка” і “Тэатр знаёмых твараў”, якія аўтар вяла ў раённай газеце “Лунінецкія навіны”. Пры дапамозе калег па цэху – фотамайстроў Сяргея Карпуковіча, Віталя Кацубы, Ірыны Варонінай – атрымалася прадставіць на суд грамадскасці персанальную фотавыставу. Больш за 200 жаночых вобразаў, створаных дзякуючы любімым капялюшыкам Ганны Бандарэнкі, сталі гарадской сенсацыяй. І калі мясцовыя модніцы дагэтуль саромеліся насіць падобныя галаўныя ўборы, дык сёння яны ўсё часцей сустракаюцца ў гардэробах лунінчанак. А Ганна Пятроўна ў працяг тэмы прыдумала яшчэ адну рубрыку – “Адкрыцці пад вуаллю”, дзе таямнічыя сілуэты прыгажунь у капялюшыках зноў узбударажылі фантазіі чытачоў мясцовых газет.
Ды няўрымслівы творца нават і не падумала спыніцца на дасягнутым. Да бляску адтачыўшы журналісцкае майстэрства ў новым праекце “Таленты буйным планам”, Ганна Пятроўна вырашыла пазнаёміць гараджан і з героямі сваіх публікацый, якіх за два гады існавання рубрыкі назбіралася вельмі шмат. Настолькі, што зноў прыйшлося, у літаральным сэнсе закасаўшы рукавы, ладзіць шоу з аднайменнай назвай. Прыхільнікаў уласнай творчасці Ганна Бандарэнка парадавала калекцыяй адзення “Палескі праванс” у стылі боха, які вельмі даспадобы прадстаўнікам сучаснай багемы.
Пра даволі багаты вопыт у журналістыцы жанчына гаворыць з асаблівым задавальненнем.
– Калі пачынаю пісаць, – расказвае яна, – часам нават зай-здрошчу сама сабе. Такі багаты соцыум, што немагчыма не падзяліцца яго сакрэтамі з іншымі. Кожны чалавек – асобная гісторыя. Калі ён пачынае адкрывацца, агаляць патаемныя грані сваёй душы – з гэтым нішто не можа параўнацца. Усіх сваіх герояў прапускаю праз сэрца, а найбольш падабаецца тое, як пасля гэтага расцвітае чалавек.
Што і казаць, атрыманы вынік з лішкам кампенсуе ўсю тую энергію, якой патрабуе работа з людзьмі. І думкі пра адпачынак у галаве Ганны Пятроўны выцясняюцца новымі ідэямі, якія прагнуць рэалізацыі. “Я вельмі люблю лю-дзей і таму не магу спыніцца”, –
шчыра прызнаецца яна.
Пра такіх асоб, як мая гераіня, кажуць “чалавек-аркестр”. За што б
яны ні ўзяліся,  усё атрымліваецца выдатна. Цяжка нават назваць такі від мастацтва, да якога Ганна Бандарэнка не мела б дачынення. Думаеце, музыка? І памыляецеся, бо з песняй па жыцці жанчына крочыць, колькі сябе памятае. Часам нават здавалася, што менавіта ў гэтым кірунку патрэбна шукаць сябе. Яна піша музыку і вершы, стварае кампазіцыі, якія потым становяцца сапраўднымі хітамі. Так, напрыклад, песню “Мой горад” самі лунінчане зрабілі гімнам роднай старонкі.
У дзяцінстве хацелася пайсці па бацькавых слядах і стаць актрысай, але ж і гэта ёсць. У клубе “Свечка” Ганна Пятроўна даўно рэалізавала акцёрскі талент. Аднак у жыцці – ніякай гульні, як бы цяжка не прыходзілася.
– Кажуць, што чалавека здольнага Бог  трымае на адлегласці ад сваіх блізкіх, – гаворыць жанчына. –
Мае сыны жывуць у Алма-Аце і Маскве, унукі таксама там. Калі б
яны былі побач, мажліва, часу для творчасці не хапала б. Ды лёс склаўся менавіта так, то чаму
не расправіць крылы?..
На спрадвечнае пытанне: “Хто мы і куды ідзём?” – Ганна Бандарэнка пачала шукаць адказы даволі даўно. Аднойчы пры падрыхтоўцы навуковай работы па сацыялогіі ў вочы трапіла кніга, чытаючы якую, жанчына не магла стрымаць слёз. “Хто я насамрэч? – думала яна. – І музыкант, і паэт, і журналіст, і мастак, і мадэльер… Ці ж так бывае?” Адказам стала вельмі простае азначэнне сацыяльнай работы, якое і прываблівае нашу гераіню ў дадзенай сферы – гэта прафесія ў прафесіях. Чалавек, якому прыходзіцца працаваць з людзьмі, павінен умець усё.
Вось і тлумачэнне шматлікім талентам Ганны Бандарэнкі, якія гарманічна ўпісаліся ў каларыт гасціннай лунінецкай зямлі, не даючы сумаваць ні іх уладальніцы, ні працавітым палешукам.
Ніна ЛЕАНАВЕЦ, “НТ”,
г. Лунінец.