Крок насустрач памяці

Мы павінны ўшанаваць ветэранаў вайны, дзякуючы якім жывём пад мірным небам.
Слынны беларускі пісьменнік Якуб Колас аднойчы сказаў: “Няхітрая справа патрапіць нагою ў пракладзены след; значна цяжэй пракладваць шлях самому”.
Вось нашы і дзядулі, і бабулі цаной сваіх сіл, а часам – ахвяруючы сваім жыццём, праклалі нам шлях у свет, дзе пануе мір, спакой, дабрабыт. А ці часта мы, маладыя, задумваемся аб сваіх адносінах да ветэранаў, проста пажылых людзей? На жаль, не ўсе мае равеснікі паважліва ставяцца да іх.
Але ёсць і іншыя адносіны. Тут я падзяляю меркаванне маёй аднакласніцы Ірыны Здановіч: “Ветэранам неабходна наша павага. Яны ж змагаліся за свабоду і незалежнасць Радзімы. Мы цяпер карыстаемся гэтай свабодай, забываючы, што яна не ўзнікла сама па сабе, а яе цана – пралітая кроў”.
Іра чатыры гады несла вахту памяці на пасту №1 ля Вечнага агню ў Брэсцкай крэпасці. Менавіта гэта дапамагло ёй пранікнуцца глыбокай павагай да гераічнай гісторыі Брэста і адчуць удзячнасць да ўсіх тых, хто змагаўся з фашызмам.
Ірыніна аднакласніца Дзіяна Гетман таксама несла вахту на пасту №1. Яна лічыць: “Варта адкласці ўбок некаторыя справы і наведаць ветэранаў. Тым, хто дажыў да 65-годдзя Перамогі, будзе прыемна ўвага маладых”.
Мы пакуль што ідзём па слядах, пракладзеных нашымі продкамі, свае нам яшчэ давядзецца зрабіць. І няхай у ліку першых годных крокаў будуць тыя, якія прывядуць нас гэтай вясной да ветэранаў вайны, былых вязняў канцлагераў, блакаднікаў, працаўнікоў тылу. Успомнім усіх!
Хрысціна ЛЕСНІК