Мне пашчасціла, што я нарадзілася ў вёсцы Уласаўцы на Іванаўшчыне

Той, хто моцна ўлюбёны ў сваю маленькую радзіму, гатовы ахвяраваць ёй сэрца, душу і свае памкненні.
Напэўна, бясконца можна разважаць, што значыць для чалавека Радзіма. Гэтая тэма глыбінная і невычэрпная. Асабліва для таго, хто моцна ўлюбёны ў родныя краявіды; для таго, хто здольны адным дыханнем жыць з матухнай-прыродай і чуць, як у адзіным рытме тахкаюць два сэрцы, зліўшыся разам: сэрца чалавека і сэрца яго роднай зямлі.
Мне знаёмыя такія пачуцці. Напэўна, таму, што пашчасціла нарадзіцца ў райскім куточку, які ўспаіў сваім жыватворным нектарам маіх дзядоў і прадзедаў. Гэта – вёска Уласаўцы на Іванаўшчыне.
Зараз мне так не хапае лета, калі мая вёсачка асабліва прыгожая. Каб можна было ізноў рана-раненька расплюшчыць вочы і на пальчыках выйсці на ганак. Стаяць зачаравана і назіраць за тым, як пакрысе абуджаецца прырода. Шырока ўсміхнуцца нованароджанаму дню. Паглядзець у ласкава-цёплыя вочы сонцу, удыхнуць поўнай груддзю непаўторна салодкі водар наваколля і бегчы, бегчы ў нязведаную даль, амываючы босыя ногі слязінкамі ранішняй расы. Стаміўшыся, спыніцца тут, у казцы, якая называецца Барысаў лес. Павольна і ціха апусціцца на пахучы дыван з муравы і, не зважаючы на здзіўленыя твары дзядуляў-дубоў і на нараканні знаёмай цёткі-зязюлі, моцна заплюшчыўшы вочы і стоячы наўколенцах, як перад абразамі, напаіць сябе сцюдзёнаю крынічнаю вадою з уласных рук. Апырскнуць ёю твар і валасы, а потым міжволі ўздрыгнуць, патрывожанай гучным прывітаннем дзятла. Нячутна ўстаць і павольным крокам накіравацца па сцежцы, вытаптанай маімі нагамі. Сустрэцца і з нізкім паклонам падараваць усмешку баравіку-малайцу. З захапленнем узяць на дрыжачую ад хвалявання далонь сястрыцу-божую кароўку і, адчуўшы на шыі клапатлівы подых ранішняга ветрыку, глядзець, як смешна яна злятае на дол…
У такія хвіліны ў маіх зачараваных вачах пачынаюць іскрыцца слязінкі. Падчас гэткіх цудоўных момантаў хочацца пасябраваць з лясным рэхам і, крыкнуўшы на ўвесь голас, папрасіць яго расказаць кожнай травінцы, кожнай сасновай іголачцы, кожнаму мурашу аб тым, як моцна я іх усіх люблю…
Хутка праляціць няўрымслівы час, і я ўжо буду стаяць на парозе дарослага жыцця. Я мару атрымаць добрую адукацыю ў вялікім прыгожым горадзе. Але ведаю, нават калі паспее зарасці травою мая сцяжынка, калі гэтая святая зямля забудзе трапяткі дотык маіх босых ног, я зноў вярнуся ў абдымкі сваёй маленькай радзімы. Ёй я навек ахвярую сэрца, душу і свае памкненні.
Дар’я ГАРБАЦКАЯ,
гурток “Юны журналіст” ЦДТ Іванаўскага раёна