Была некалі ў Вістычах цудоўная крыніца. Мясцовыя жыхары ахвотна бралі з яе ваду, а на святы толькі яе і свяцілі ў вясковай царкве. У любое надвор’е заставалася яна халоднай, чыстай і смачнай. Такой крыніцы не мелі суседнія вёскі і, здавалася, што вечна будзе бегчы і струменіць крынічная вада.
Даведалася я пра гэта ад сваёй маці і яе вясковых сваякоў. Яны ж расказалі, што няма больш таго месца. Дакладней, ёсць, але – зарослае, забруджанае. Задыхаецца, памірае крыніца, якую некалі добраўпарадкавалі, нават дах над ёй зрабілі.
У 90-я гады мінулага стагоддзя будынак адной сям’і навасёлаў перагарадзіў праход да крыніцы. Засталася невялікая сцяжынка, але і на ёй з’явіўся плот. Непадалёк пабудавалі хлеў, нягледзячы на тое, што ў чэрвені 1992 года ўзвядзенне будынка з парушэннямі санітарнага разрыву ў адносінах да крыніц было забаронена раённым цэнтрам гігіены і эпідэміялогіі.
Сёння крыніца знаходзіцца ў жахлівым стане (на здымку). Зірнуўшы на туалет, хлеў, смецце навокал, наўрад ці хто паверыць, што ваду з яе некалі пілі і хвалілі. А мне падумалася: вось у Афрыцы людзям не хапае вады, а ў нас, напэўна, яе аж занадта, калі мы з такой лёгкасцю кінулі на пагібель вістыцкую крыніцу. Ні навасёлаў яна не турбуе, ні мясцовым уладам да яе справы няма.
Фасад пафарбуем і хопіць таго добраўпарадкавання? А, можа, яшчэ не позна выратаваць крыніцу?
Сабіна ГАРАЕВА,Брэсцкі раён.
Фота аўтара
Крыніцы ў вёсцы Вістычы патрабуецца тэрміновая дапамога
