Наша зямлячка двойчы была лаўрэатам спецыяльнага фонду Прэзідэнта

Наша зямлячка двойчы была лаўрэатам спецыяльнага фонду Прэзідэнта Беларусі па падтрымцы таленавітай моладзі.
Кожны год мы з хваляваннем назіраем за тым, як удзельнікі ад Беларусі рыхтуюцца да “Еўрабачання”. Перажываем за нашых на чарговай “Фабрыцы зорак” або на конкурсе “Новай хвалі”. Здаецца, што гэта і ёсць уся музыка. Між тым, у краіне многа таленавітых піяністаў, баяністаў, скрыпачоў, якія перамагаюць на прэстыжных міжнародных конкурсах. На вялікі жаль, поспехі “класікаў”, часцей за ўсё, застаюцца па-за кадрам. Мала паказваюць іх выступленні па тэлевізары, рэдка гучаць яны і ў радыёэфіры. Але, паверце, добрыя музычныя творы ў выкананні інструменталіста-віртуоза дастаўляюць не меншае задавальненне, чым любое выступленне самай знакамітай эстраднай зоркі. Яркі таму прыклад – Пятро Дранга з Расіі і яго акардэон. А зусім нядаўна я даведалася, што наша зямлячка Святлана Барэйка таксама заваёўвае музычны Алімп з акардэонам і ўжо мае пэўныя поспехі.
“ВЫРАСТУ – СТАНУ
НАРОДНАЙ АРТЫСТКАЙ!”
Святлана Барэйка нарадзілася 9 красавіка 1987 года ў горадзе Іванава. У сям’і не было музыкантаў і артыстаў. Бацька працаваў слесарам, а маці – майстрам-тэхнолагам мясцовага трыкатажнага атэлье “Вясёлка”. Хіба толькі бабуля любіла спяваць унучцы песні, пад якія тая і засынала.
Галасавыя даныя ў дзяўчынкі заўважыла выхавальніца дзіцячага садка і параіла маці адвесці яе на праслухванне ў музычную школу. Святлане выбралі музычны інструмент – акардэон, ён і стаў спадарожнікам на ўсё далейшае жыццё.
Малая Света аддавала свайму вялікаму новаму сябру многа часу. Спачатку хацелася быць падобнай на выхавальніцу садка, што грала на баяне. Праз нейкі час у дзяўчынкі з’явілася іншая мэта – працаваць дырэктарам музычнай школы. А потым яна заявіла: “Вырасту – стану народнай артысткай!..”
На акардэоне, улічваючы яго габарыты, звычайна пачынаюць навучаць з другога класа. А ў першым – вучні засвойваюць фартэпіянную клавіятуру, у многім падобную да той, якая ў акардэона. Света ж літаральна з першых дзён пачала прасіць, каб ёй далі інструмент. І ўжо ў шэсць гадоў у яе з’явіўся свой акардэон. Ярка-чырвоны, бліскучы! Рукі самі так і пацягнуліся да сюрпрызу, які прывезлі бацькі з Брэста.
З кожным годам яна прыбаўляла ў майстэрстве ігры. Гэтага не маглі не заўважыць педагогі мясцовай музычнай школы. Таму Святлану часцей і часцей уключалі ў спісы на розныя конкурсы. За яе кволай знешнасцю хаваліся стойкая натура і байцоўскія якасці.
І вось першы сур’ёзны поспех: дыплом пераможцы Рэспубліканскага конкурсу выканаўцаў на народных інструментах імя І. І. Жыновіча ў сакавіку 1999 года. У тым жа годзе Святлана стала лаўрэатам Міжнароднага дзіцячага фестывалю “Пралескі”.
ДЗЯЎЧЫНКА І МЭТР
Маці, Алене Міхайлаўне, трэба было выбіраць: везці дачку ў Мінск ці адмовіцца ад паступлення ў рэспубліканскі каледж пры Беларускай дзяржаўнай акадэміі музыкі. Яна доўга не думала – адправілася з дачкой у сталіцу.
Вялікі горад, у якім віравала жыццё, спачатку спужаў маленькую музыкантку. Але за падолам мамінай спадніцы можна было і схавацца, калі што. Таму Светка моцна трымалася за цёплую матуліну руку, ні на хвіліну не выпускаючы яе са сваіх далоняў. А потым засталася адна ў інтэрнаце.
Запомніўся першы ўрок у Мірона Іванавіча Булы.
– Было страшнавата: ён – гэткі мэтр! Але Мірон Іванавіч змог так пабудаваць занятак, што я сама павінна была знайсці шляхі, як лепей сыграць той ці іншы музычны фрагмент. Гэтым не толькі абудзіў у мяне цікавасць да самастойнага мыслення, але і дазволіў адчуць сябе быццам на грэбні хвалі: прымусіў жыць, верыць у лепшае, імкнуцца да гэтага, – успамінае Святлана Барэйка. – Мірон Іванавіч Була – мой любімы педагог. Акрамя яго прафесійных якасцей, ён, можна сказаць, – другі бацька, бо заўсёды побач, і ўсе пытанні мы вырашаем з ім разам, без камандных метадаў, шляхам узаемапаразумення.
Алена Міхайлаўна разрывалася паміж Мінскам, дзе дачка ўсё шпарчэй і ўпэўнена “бегала” па клавішах акардэона, і Іванавам. Дачушку накіроўвала заўсёды толькі на перамогу.
Дзяўчынка вырасла. Яна ўзбіралася на музычны Парнас, уражваючы журы розных конкурсаў сваёй музычнасцю. Складаныя творы ў яе выкананні заўсёды вылучаліся не толькі віртуознасцю, але і вялікай эмацыянальнасцю. Цудоўна валодаючы інструментам, Святлана не прамінае падкрэсліць у час выступленняў і сваю неверагодную артыстычнасць, што прыносіць ёй чарговыя ўзнагароды: Малдова, 26 чэрвеня 2002 года – другая прэмія на Міжнародным конкурсе імя Я. Кока; 2003 год – лаўрэат спецыяльнага фонду Прэзідэнта Рэспублікі Беларусь па падтрымцы таленавітай моладзі.
Што і казаць, дацэнт Мірон Була быў задаволены сваёй выхаванкай.
ПАДТРЫМКА РАДЗІМЫ
– Радзіма – гэта што? – часта пытаюцца ў Святланы Барэйка.
– Вядома, Беларусь! – адказала яна аднаму з карэспандэнтаў, пры гэтым зусім не задумваючыся.
Акардэаністка пастаянна адчувае клопат пра сябе з боку дзяржавы. У свае 18 гадоў яна ўжо лічылася адным з лепшых выканаўцаў і мела сродкі, каб купіць добры музычны інструмент, а гэта, згадзіцеся, немалаважна. Прэзідэнцкая стыпендыя паскорыла набыццё акардэона.
Асабліва шчодрым на ўзнагароды стаў для Святланы 2005 год. Другая прэмія Рэспубліканскага конкурсу памяці Ігара Атраднага ў красавіку, а затым – першае месца і залаты медаль лаўрэата Дэльфійскіх гульняў краін-удзельніц СНД. У тым жа годзе дзяўчына паступіла ў Беларускую дзяржаўную акадэмію музыкі. Света працягвае навучанне пад кіраўніцтвам Мірона Булы. За выдатную вучобу на трэцім курсе яна яшчэ раз атрымлівае званне лаўрэата і гранд-прэмію спецыяльнага фонду Прэзідэнта Рэспублікі Беларусь па падтрымцы таленавітай моладзі на стварэнне ўмоў для пошуку, станаўлення і творчага развіцця.
Святлана зноў бліскуча заявіла пра сябе на міжнародным узроўні. Спачатку было другое месца на Міжнародным конкурсе імя Я.Кока летам 2008 года, а затым у Саратаве на Сусветных Дэльфійскіх гульнях ва ўзроставай групе 18-35 гадоў заваявала званне лаўрэата, першае месца і залаты медаль. Завяршыўся год бліскучай перамогай беларускі на VII Міжнародным конкурсе выканаўчага майстэрства на народных інструментах у Белгарадзе, дзе ў намінацыі “Акардэон” яна атрымала дыплом першай ступені, а таксама дыплом за лепшае выкананне арыгінальнай музыкі “Кубак Белагор’я”.
Дзяўчына марыць атрымаць дастойную работу ў сваёй краіне, бо ёй падабаецца тут жыць, тварыць і радаваць сваім майстэрствам людзей. Яна хоча бачыць на сваіх канцэртах здаровых і жыццярадасных слухачоў, задаволеных, забяспечаных, якім не хапае толькі добрай класічнай музыкі ў яе віртуозным выкананні. А пакуль набытым майстэрствам ігры на акардэоне наша зямлячка шчодра дзеліцца са сваімі вучнямі, бо паралельна выкладае музыку ў дзіцячай музычнай школе №8 г.Мінска.
Дык няхай жа ўсміхнецца зорка на небе для гэтай працавітай і таленавітай дзяўчыны!
Марыя ФЕДАРУК, “НТ”,
г.Іванава