Нататкі са свята-фестывалю “Спораўскія жарты-2010”

Кажуць, сустрэліся аднойчы Гора і Радасць і вырашылі пажаніцца. Ад іх кахання нарадзіўся Гумар. Жарт – хвілінка, а зараджае надоўга. А калі апынешся ў самым сэрцы незалежнай рэспублікі са сталіцай гумару Спорава, дык і жывот падарвеш, і ад смеху праслязішся.
Спораўцы – людзі таленавітыя і патрабавальныя ва ўсіх адносінах. Захацелі – і дамагліся таго, што да іх курсіруе аўтобус з Брэста. Дзе б яны не рассяляліся, а сувязь паміж сабой трымаюць праз розныя шляхі. На гэты раз яны выйшлі ў адкрытае мора, бо во-зера, да якога на некалькі кіламетраў прытулілася вёска з насельніцтвам больш за тысячу чалавек, упадае ў раку Ясельда, Ясельда – ў Піну, Піна – у Днепр, а там і да Чорнага мора рукой падаць. На Спораўскім возеры адкрываецца порт “Азёрны”. Караблі адпраўляюцца ў плаванне па спораўскіх курантах два разы ў суткі. Вяскоўцы шмат дзе былі, многае бачылі. У Маскве ім найбольш спадабаліся Куранты. А чым жа сталіца гумару Спорава горшая? І збылася даўняя мара: ва ўрачыстай абстаноўцы 17 ліпеня тут праз шматлікае “ўра!” адкрылі свае куранты.
З выхадам на міжнародную арэну праз водны шлях спораўцы гатовы швартаваць рыбалавецкія тралеры, не супраць пабудаваць рыбаперапрацоўчы завод і выпускаць калі не шпроты, дык карася ў тамаце. Эмблема яго ўжо на беразе з’явілася.
…Гэта толькі некаторыя кавалачкі сцэнарыя, паводле якога ладзіўся чацвёрты абласны фестываль гумару “Спораўскія жарты”. Нягле-дзячы на невыносную спякоту, два выхадныя дні тут гучала столькі гумару, што не перадаць, не пераказаць. Трапныя слоўцы і смешныя музычныя нумары сюды звезлі артысты з усіх куткоў Берасцейшчыны і нават з замежжа. Як сказала вядучая свята Спораўка, калі ў 1996 годзе начальнік аддзела культуры Бярозаўскага райвыканкама Антон Барашка і начальнік упраўлення культуры Брэсцкага аблвыканкама Рыгор Бысюк заварылі гумарную кашу, дык трэба яе расхлёбваць. Да гэтай справы з ахвотай далучыўся галоўны рэдактар часопіса “Вясёлка”, пісьменнік, лаўрэат Дзяржаўнай прэміі Беларусі Уладзімір Ліпскі.
Аляксей ГАНЧУК, “НТ”,
Бярозаўскі раён.
Фота аўтара