Адмаўляючыся ад чытання, людзі губляюць надзейнага сябра…

Адмаўляючыся ад чытання, людзі губляюць надзейнага сябра – кнігу
У чароўны свет кнігі мы трапляем яшчэ зусім маленькімі, калі просім бабулю ці матулю пачытаць нам казкі. З паліцы на нас глядзіць яркая, прыгожая, з мноствам ілюстрацый кніга, і мы заціхаем у чаканні новай цікавай гісторыі. Што сёння здарыцца з любімым казачным героем? Разам з вынаходлівым Іванам змагаемся з Кашчэем, дапамагаем добрай Алёнцы вызваліць малодшага брата ад Бабы-Ягі, падарожнічаем з Аладзінам на дыване-самалёце…
У школе нас сустракае буквар. Менавіта з яго дапамогай мы вучымся чытаць. Цяпер не будзем надакучаць бацькам – з новай кнігай пазнаёмімся самі. Дзівімся сіле рускіх волатаў, нас захапляюць незабыўныя вандроўкі і прыгоды герояў кніг Янкі Маўра. Дзяўчынкі мараць мець такую сяброўку, як Дзінка з твора Валянціны Асеевай. Такую ж сапраўдную, сумленную, верную. Упершыню “Маленькі прынц” Экзюперы прымушае задумацца над сэнсам жыцця, над тым, што такое дабро і зло, адданасць і здрада. З прыгажосцю матчынай мовы знаёмімся, калі чытаем паэтычныя радкі Янкі Купалы, Якуба Коласа, Максіма Багдановіча, Кандрата Крапівы…
Любоў да чытання, якая зарадзілася яшчэ ў дзяцінстве, здавалася б, з кожным годам павінна толькі мацнець. Але сёння не ў кожнага любімых твораў і герояў становіцца ўсё больш і больш. Кніга з цягам часу чамусьці перастае быць сябрам, памочнікам і дарадцай. Яна ўжо не ўсякі раз з намі ў вольны час, калі адпачываем, падарожнічаем. Мае равеснікі ўпарта губляюць інтарэс да чытання. Ці то падбор твораў у вучэбнай праграме наганяе тугу і адбівае ахвоту да кніг, ці то чытанне ўспрымаецца маладымі як нейкі атавізм, нямодны і несучасны прадукт.
Я не разумею тых, хто добраахвотна пакідае цудоўны свет кнігі, хто не спрабуе нават даведацца, чаму розныя людзі ў розныя часы прыходзяць у захапленне ад “Вайны і міру” Льва Талстога ці чаму зачароўвае людзей і сёння лірыка Аляксандра Пушкіна, Ганны Ахматавай, Марыны Цвятаевай… Жыццё, якое мы не бачылі, але якім жылі нашы продкі, можна знайсці ў творах Івана Мележа. Для мяне ягоны раман “Людзі на балоце” адметны тым, што дзеянні ў ім адбываюцца на Палессі – краі, дзе я нарадзілася і дзе прайшло маё дзяцінства. Добра ведаю традыцыі, абрады палешукоў, але, дзякуючы твору, я змагла паглыбіць веды, звязаныя з гісторыяй палескага краю, з жыццём і культурай сваіх продкаў.
Кнігі робяць сэрца вялікім і любячым. Яны вучаць адчуваць і думаць, суперажываць і марыць, быць цвёрдым і мяккім адначасова. Яны даюць нам патрэбныя веды, дапамагаюць стаць дабрэй, чысцей, чалавечней. З іх дапамогай развіваюцца фантазія і мысленне, пашыраецца кругагляд.
Нельга здраджваць свайму вернаму сябру. Так хочацца, каб як мага хутчэй мы адкрылі для сябе цудоўны свет кнігі наноў!
Дар’я НІКАНЧУК,
вучаніца СШ №1,
г. Жабінка.