Дарога да сваёй зоркі патрабуе працавітасці і адказнасці
Чароўны і загадкавы свет мар. Ён вабіць сваёй даступнай недасяжнасцю. Згодна з нашай фантазіяй нічога немагчымага няма. А ці ёсць немагчымае ў рэчаіснасці?
Расчароўваючыся ў сваім паўсядзённым жыцці, мы зноў і зноў звяртаемся да нашых дум. Што б хацелася здзейсніць? Як гэтага можна дасягнуць? З гэтых пытанняў і пачынаецца нялёгкі і доўгі шлях да нашай мары – зоркі, якая нязгасна гарыць разам з надзеяй і вераю ў нашых думках і здаецца такой далёкай…
Чапляючыся за першую думку, быццам за невялікі паветраны шарык, мы доўга ідзём пешшу па зямлі, пакуль не стомяцца ногі і не народзіцца ідэя аб палёце на гэтым самым шарыку да нашай зоркі. Тады спрабуем надзьмуць у гэты шарык яшчэ больш гелію, каб той узнімаў нас усё вышэй і вышэй…
Зразумела, што шарык нельга надзімаць бясконца, ён у рэшце рэшт лопне – на вельмі лёгкую спакусу кінуліся мы. Для сапраўднага палёту патрэбны вялікі шар і агонь, які грэў бы паветра ў гэтым шары. Агонь – нашы дзеянні. Ён разгараецца ўсё больш з кожнай справай, якую мы робім дзеля дасягнення сваёй мэты. Намаганні і жаданне, надзея і вера – галоўнае, што дапаможа нам у доўгай дарозе.
Нашы мары могуць прывесці да зоркі. Але дарога гэта заўсёды патрабуе працавітасці і адказнасці. Равеснік, навучыся гэтаму ўжо цяпер!
Кацярына ГАРГУН,
вучаніца 11 класа Высокаўскай СШ імя Дняпроўскай флатыліі,
Пінскі раён.
Куды прыводзяць мары?
