Мама Іра і яе дзеці

У двух дамах сямейнага тыпу і 15 прыёмных сем’ях, якія створаны на Пружаншчыне, выхоўваюцца 42 хлопчыкі і дзяўчынкі. Траім з іх – дзесяцігадоваму Мікіце Семаку,  яго сямігадовай сястры Міраславе, а таксама трохгадовай Юльцы – прыёмнай мамай стала Ірына Карачун з вёскі Новыя Засімавічы
Ёсць у дзяцей і старэйшы брат,  родны сын іх прыёмнай матулі. Ён ужо дарослы і жыве ў Брэсце. Да  іх прыязджае звычайна ў выхадныя. А сястра старэйшая нядаўна  выйшла замуж. Яны  ездзілі да яе на вяселле аж у Саратаў, адкуль родам мама. Там пазнаёміліся з бабуляй і дзядулем. А вось прыёмнага таты  ў дзяцей няма. Муж Ірыны, лётчык, памёр чатыры гады таму. Затое ёсць біялагічныя  бацькі. Ды толькі маці Мікіты і Міраславы пазбаўлена бацькоўскіх правоў, а сям’я маленькай Юлі лічыцца небяспечнай. Менавіта па гэтай прычыне дзеці апынуліся пад крылом Ірыны Вітальеўны, якую ўсе трое пяшчотна называюць “мамай”.
У госці ў прыёмную сям’ю мы адправіліся разам са спецыялістам аддзела адукацыі райвыканкама Таццянай Гаманчук. Падымацца на пяты паверх шматпавярхоўкі, дзе жыве Ірына з дзецьмі, мы не сталі. Не хацелі турбаваць і ствараць нязручнасцей (жанчына наладзіла  ў кватэры рамонт), таму пагутарыць з мамай Ірай  і яе дзецьмі вырашылі на вуліцы.
Першымі з дзвярэй пад’езда выпырхнулі дзве дзяўчынкі ў сукенках аднаго фасону і светлавалосы хлапчук.  А праз  хвіліну-другую на парозе дома з’явілася жанчына. Убачыўшы нас, прывіталася і прысела побач на лаўку. Знаёмімся. Невысокага росту, з прыспушчанымі на плечы  цёмнымі валасамі, яна  цалкам магла б сысці дзецям за старэйшую сястру.
– Калі памёр муж, а сын паехаў вучыцца ў Брэст, мне стала вельмі адзінока ў вялікай пустой кватэры, – расказвае Ірына. – Вось тады я і задумалася над тым, каб узяць на выхаванне каго-небудзь з дзіцячага прытулку. Гэтыя дзеці мне запомніліся з таго часу, калі яны прыходзілі ў кафэ, дзе я тады працавала. А чаму б не паспрабаваць?..
У доўгія адзінокія  вечары выспела рашэнне ўзяць на выхаванне хлопчыка ці дзяўчынку. Калі Ірына звярнулася з гэтым пытаннем у адпаведныя інстанцыі, ёй прапанавалі пабываць у прытулку. Менавіта там яна і ўгледзела шасцігадовага Мікіту. А калі неабходныя дакументы былі гатовы і яна прыйшла за хлопчыкам у прытулак, жанчыне паведамілі, што ў яго ёсць яшчэ сястрычка, якая знаходзіцца ў дзіцячым доме ў Пінску.
Ірыну ніхто не прымушаў браць у сям’ю яшчэ і дзяўчынку – Міраславе тады было ўсяго 2 гады і 7 месяцаў. Але яна сама разумела, што брат з сястрой павінны выхоўвацца разам. Таму ў хуткім часе дзеці ўз’ядналіся пад крылом прыёмнай мамы Іры, у якой адразу ж прыбавілася клопатаў.
– Асабліва цяжка было ў першыя два месяцы, – успамінаючы падзеі трохгадовай даўнасці, расказвае жанчына. – Мікіта быў дзіцём вуліцы, і прывучыць яго да парадку аказалася няпроста. А маленькая Міраслава, нібыта нечым напалоханая,  часта крычала па начах…
Каб дзеці сталі такімі, якія яны зараз, Ірыне прыйшлося з імі шмат працаваць. Вучыць таму, што ведаюць іх аднагодкі, якія выхоўваюцца ў сем’ях. А яшчэ часта ўставаць ноччу, каб супакоіць Міраславу. І хоць жанчына ніколі не забывала пра свайго сына, ды адчувала, што ён раўнуе маці да гэтых чужых дзяцей. Праўда, з часам усё наладзілася і зараз Мікіта з яе сынам – лепшыя сябры. А  Міраславу  вельмі палюбілі  бацькі Ірыны.
За гэты час дзеці непазнавальна змяніліся. Прычым не толькі знешне, але і ўнутрана таксама. Ведаюць, што такое “дрэнна” і “добра”. Навучыліся дапамагаць Ірыне па хатняй гаспадарцы, ходзяць у магазін па прадукты. Дзеці палюбілі сваю другую маму, і яна прыкіпела да іх усім сэрцам. Ды толькі, магчыма, ёй прыйдзецца развітацца з імі. Справа ў тым, што біялагічная маці дзяцей, якая пражывае на тэрыторыі вобласці, выйшла замуж і хоча вярнуць сваіх дзяцей. Яна нават прыязджала ў Новыя Засімавічы, каб сустрэцца з імі. Прывезла падарункі. Мікіта, праўда, не хацеў з ёй размаўляць, але Ірына ўгаварыла пабыць з роднай маці. Нягледзячы на прыхільнасць да хлопчыка з дзяўчынкай, жанчына рада, што іх мама змянілася ў лепшы бок. Бо, як бы там ні было, упэўнена Ірына, дзеці павінны жыць з роднымі бацькамі.
Хутка вернецца ў біялагічную сям’ю і трохгадовая Юлька, якая ў прыёмную  была аддадзена часова –
пакуль бацькі не адумаюцца. Як расказала Ірына, яны  ўжо ўладкаваліся на работу і таксама наведваюць сваю дачку. Значыць, яшчэ не ўсё страчана і ёсць надзея, што яе гарэза Юлька будзе зноў з самымі роднымі людзьмі.
– А не шкада развітвацца з дзецьмі, у якіх столькі  ўкладзена і  якія практычна сталі ўжо роднымі? – цікаўлюся ў Ірыны.
– Шкада.  Але калі такое здарыцца, дык вазьму яшчэ каго-небудзь з прытулку,  бо кожнаму дзіцяці патрэбна мацярынская любоў, – адказала жанчына і, нягледзячы на рамонт, яшчэ раз запрасіла  зайсці ў кватэру: маўляў, адзін пакой мы падрыхтавалі для прыёму гасцей. Магчыма, для таго, каб мы ўбачылі, што яе прыёмныя дзеці ні ў чым не маюць патрэбы. Тым больш у мацярынскай пяшчоце і цеплыні.
Надзея ЯЦУРА, “НТ”,
Пружанскі раён.