Сёстры-сяброўкі. І сяброўкі – як сёстры…

Гісторыя чатырох жанчын і адной газеты
Калі знаходзяцца людзі – гэта вялікая радасць. І  прыемней удвая, што ўсё часцей сувязным звяном паміж тымі, хто шукае і каго расшукваюць, выступае “Народная трыбуна”. Пацверджаннем таму – дзве гісторыі пра жаночую дружбу і сястрынскую любоў.
“…ЯНА СТАЛА ДЛЯ МЯНЕ СЯСТРОЙ”
Такі радок быў у інфармацыі для пошуку, якую ў “Народнай трыбуне” апублікавалі ў №5  за  29 студзеня 2011 года.  Некалькімі cказамі Лілія Казакова сцісла распавяла пра  сваё  знаёмства з цудоўнай дзяўчынай, якая  стала для яе больш чым лепшай сяброўкай – замяніла сястру. Зайграла яркімі фарбамі, напоўнілася дарагімі дробязямі і шчымлівымі ўспамінамі  гэтая гісторыя ўжо ў размове са знойдзенай   сяброўкай  Валянцінай  Гавака.
Жанчына  памятае, як яны пасябравалі – маладая  “брыгадзірша”, якая прыехала працаваць у вёску Крупляны Баранавіцкага раёна, і школьніца Ліля, што адразу пацягнулася да старэйшай Валі, адчуваючы ў ёй родную душу. Разам рабілі ўрокі, разам  на танцы бегалі, усе сакрэты і мары давяралі адна адной…  А потым бесклапотнасць маладосці, вір падзей закруцілі дзяўчат: ад’язджаючы на новае месца працы ў Пружаны, Валянціна Уладзіміраўна забыла пакінуць адрас – здавалася, гэта дробязь, а наперадзе чакае нешта новае і цікавае…  “Дробязь” развяла іх на дзесяцігоддзі, пазбавіла каштоўнай сяброўскай падтрымкі, прынесла з цягам часу пачуццё шкадавання і, у рэшце рэшт, вылілася ў жаданне сустрэцца.
Радасць – вось што перапаўняла жанчын, калі адбылася першая тэлефонная размова з ліку многіх наступных. Пасля прыйшло жаданае супакаенне і адчуванне таго, што, нарэшце, гэта старонка іх жыцця перагорнута, а наперадзе – шмат новых агульных.
“Я ВЕДАЛА, ШТО  ЁСЦЬ СТРЫЕЧНАЯ  СЯСТРА. І ВЕРЫЛА, ШТО МЫ СУСТРЭНЕМСЯ…”
Ды не адна стрыечная сястра, а цэлая “галіна” прырасла да генеалагічнага дрэва Тамары Мурач з вёскі Чарнаўчыцы Брэсцкага раёна, дзякуючы актыўным пошукам Антаніны Шалабасавай, якая працягвала шматгадовыя спробы, не зважаючы на ўсе  няўдачы. Жанчына пры дапамозе публікацыі ў “НТ” (№3  за  15 студзеня 2011 года) знайшла роднага чалавека. Сувязь з родзічамі згубілі, калі сям’я Тамары Аляксандраўны знаходзілася ў Таджыкістане. Яны пераехалі ў Беларусь, але  былыя кантакты  так і не змаглі ўзнавіць.
Вестка, што яе шукаюць, не стала для Тамары Мурач навіной: падсвядома яна рыхтавалася, уяўляла, як жа склалася жыццё блізкіх па бацькоўскай лініі.  Таму можна нават сказаць, што і чакала гэтай хвіліны. У хуткім часе жанчыне давядзецца наноў пазнаёміцца з родзічамі, якія існавалі толькі ў яе цьмяных успамінах  (Тамары было 3 гадкі, а Тоні – 6, калі яны бачыліся ў апошні раз) ды ў аповядах бацькі.  На чарзе – сустрэча  і ўз’яднанне роду, умацаванне вялікай сям’і.  А пакуль што сёстры проста знаёмяцца, вучацца давяраць адна адной, дзеляцца  ўспамінамі – яны пачынаюць усё спачатку, з сяброўства…
Алёна САЦУТА, “НТ”.