Жыццёвыя цяжкасці і здрада блізкага чалавека не ачарсцвілі сэрца гэтай прыгожай і цалкам самадастатковай жанчыны
Яна не была ўлюбёнкай лёсу. Ні ў дзяцінстве, ні ў юнацтве, ні ў дарослым жыцці. Бацька Ганны, вясковы каваль, памёр, калі старэйшай дачцэ было ўсяго 13 гадоў. Таму на яе падлеткавыя плечы лёг клопат не толькі аб малодшых братах, 11-гадовым Міхаіле і 8-гадовым Віктары, але і пра хатнюю гаспадарку – маці працавала на ферме, таму шмат часу аддавала рабоце. Вось і даводзілася дзяўчынцы паспяваць усюды. І маме дапамагчы з хатнімі справамі, а калі з’явіцца вольная хвіліна –
на ферму да яе забегчы, і за братамі панаглядаць, каб урокі зрабілі ды ахайна апранутыя былі, і самой у школу не спазніцца. Выдатніцай яна не была, ды і не імкнулася дасягаць гэтага за кошт зубрэння, але вучылася добра, актыўна ўдзельнічала ў школьным жыцці. А яшчэ вельмі любіла шыць – гэтаму рамяству навучыла маці. Таму, калі з’яўляўся час, сядала за швейную машынку. Новую “Падольскую” бацька падарыў дачцэ ў 7 гадоў…
У такіх вось умовах вясковая дзяўчына з Навагрудчыны, што на Гродзеншчыне, сталела, загартоўваўся яе характар. А на парозе самастойнага жыцця ў Ганны памерла маці. Страта самага блізкага і роднага чалавека стала для яе яшчэ адным няпростым выпрабаваннем. У 18 гадоў застацца сіратой з двума непаўналетнімі братамі на руках – такога нікому не пажадаеш. Але свет не без добрых лю-дзей. Ім бацькоў замяніла цётка. Сястра матулі-нябожчыцы прытуліла пляменнікаў, паставіла ўсіх на ногі, дапамагла вызначыцца ў жыцці. Дзякуючы ёй яны змаглі атрымаць вышэйшую адукацыю.
У Ганны, праўда, адразу пасля школы стаць студэнткай Беларускай сельгасакадэміі не атрымалася – не хапіла аднаго бала. Яна не стала шукаць шчасця ў горадзе. Вярнулася дамоў і ўладкавалася рахункаводам у мясцовы калгас “Краіна Саветаў”. Праз год паступіла на падрыхтоўчыя курсы, а яшчэ праз год – на дзённае аддзяленне бухгалтарскага факультэта сельгасакадэміі.
Вучоба ў ВНУ давалася лёгка, таму дзяўчыне хапала часу і для адпачынку, і для заняткаў грамадскай работай ды спортам. У маладосці Ганна любіла гуляць у гандбол, катацца на лыжах. Студэнцкія гады пакінулі незабыўны след у яе жыцці. Да гэтай пары памятае яна іх вясёлую і дружную кампанію. 10 дзяўчат – такіх жа, як і яна, таварыскіх і кантактных – з жаданнем вучыліся, ахвотна ўдзельнічалі ў шматлікіх мерапрыемствах, якія праводзіліся ў ВНУ, і марылі… А на апошнім курсе пачалі выходзіць замуж. Яны і зараз, праз дзясяткі гадоў, не згубіліся, тэлефануюць адна адной, па магчымасці сустракаюцца. Як звычайна – на нейтральнай тэрыторыі.
На апошнім курсе выйшла замуж і Ганна, якая сваё каханне знайшла падчас вучобы ў акадэміі. Яе выбраннікам стаў аднакурснік з Брэстчыны Віктар Верамейчык. Ён займаўся на агранамічным факультэце. За ім, як нітка за іголкай, адправілася пасля заканчэння вучобы на яго маленькую радзіму – у вёску Пярковічы, што ў Драгічынскім раёне.
Як родную дачку, сустрэлі яе бацькі мужа Ганна Паўлаўна і Васіль Васільевіч, з якімі дагэтуль захаваліся самыя цёплыя адносіны. Яны спадзяваліся, што ў старэйшага сына будзе такая ж моцная і дружная сям’я, як і ў іх. Пра гэта марыла і нявестка.
20 гадоў ішлі па жыцці разам Ганна і Віктар Верамейчыкі. За гэты час у сям’і нарадзіліся і падрасталі дзве дачушкі, муж з галоўнага агранома гаспадаркі дарос да яе кіраўніка. Ініцыятыўны, ён нямала зрабіў для вяскоўцаў: пабудаваў Дом культуры, царкву, басейн. Ну, а жонка пастаянна была поруч – яна працавала эканамістам і ўсяляк садзейнічала кар’ернаму росту мужа, хоць і сама магла б расці далей. Акрамя работы ў калгасе, займалася выхаваннем дзяўчынак і хатняй гаспадаркай. Старалася, каб у доме заўжды быў парадак, каб муж быў накормлены і дагледжаны. Вось толькі ён не ацаніў гэтага. А яна не захацела жыць у падмане…
Пра тое, як перажыла здраду і што рабілася на душы, ведае толькі яна. Аднак і гэтае выпрабаванне Ганна Верамейчык вытрымала з гонарам. Яна не апусціла рукі і не зацыклілася на сваёй бядзе, хоць перажыць такое было няпроста. Толькі плакацца ў падушку не было часу. У яе ж – дзве дачкі: старэйшая, Таццяна, на той час заканчвала сярэднюю школу, а малодшая, Наталля, –
дзявяты клас. Як і любая маці, жанчына старалася зрабіць усё для таго, каб дзяўчынкі як мага менш пацярпелі ад распаду сям’і, каб не азлобіліся на бацьку. У яе гэта атрымалася. Дзеці сустракаюцца з ім, ды і Ганна Аляксандраўна не трымае на яго крыўды. У яе выпадку прымаўка “Усё, што ні робіцца, робіцца да лепшага” спраўдзілася спаўна.
Дзяўчаты вывучыліся. Старэйшая закончыла Брэсцкі дзяржаўны ўніверсітэт імя А.С. Пушкіна, выйшла замуж, разам з мужам падарылі Ганне Аляксандраўне ўнучку Яраславу. А малодшая выбрала тую ж прафесію, што і маці. Пасля заканчэння бухгалтарскага факультэта БрДТУ працуе бухгалтарам. Абедзве жывуць у Брэсце, а як з’яўляецца час – абавязкова наведваюцца ў дом, дзе іх заўсёды чакае любая матуля, бабуля і цешча.
Змянілася з таго часу і жыццё самой Ганны Верамейчык. З калгаснага эканаміста і жонкі-гаспадыні яна стала дзелавой самадастатковай жанчынай. У хуткім часе пасля таго, як муж пайшоў з сям’і, аднавяскоўцы абралі яе старшынёй Драгічынскага сельскага Савета. Дочкі ўжо вучыліся ў ВНУ, таму ўсю сябе Ганна Верамейчык прысвячала рабоце. Жыла клопатамі людзей, якія даверылі ёй і сябе, і свае праблемы. Яна, як магла, дапамагала ў вырашэнні пытанняў як агульназначных, так і прыватных. Штодзень сустракалася з жыхарамі сельсавета, наведвала праблемныя сем’і, арганізоўвала людзей на добраўпарадкаванне населеных пунктаў.
Арганізатарскія здольнасці старшыні сельскага Савета не засталіся незаўважанымі. І ўжо ў 2006 годзе дэпутацкі корпус Драгічынскага раёна абраў Ганну Верамейчык сваім кіраўніком. Гэта, вядома ж, было прыемна, аднак давер народных выбраннікаў і абавязваў да многага. Яна апраўдвае яго ўжо другое скліканне. І гэта таксама пра многае сведчыць. Старшыні раённага Савета дэпутатаў як дзяржаўнаму чалавеку даводзіцца вырашаць самыя разнастайныя пытанні, прымаць важныя рашэнні. А яшчэ – заўсёды быць у форме, бо яна – публічны чалавек. І гэта ў яе таксама атрымліваецца. Заўжды ахайная, прыгожа і па-сучаснаму апранутая, добразычлівая. Як і належыць выглядаць Жанчыне, якая ўпрыгожвае свет і сабой, і сваімі справамі…
Надзея ЯЦУРА, “НТ”,
Драгічынскі раён.