Стараста вёскі Туры ўласным прыкладам паказвае, як трэба клапаціцца пра сваю малую радзіму

Толькі тады яна стане прыгожым і квітнеючым куточкам, лічыць Валянціна Антановіч
Клопат гэты павінен быць не аднаразовым, а штодзённым. Вясной можна правесці суботнік, накшталт генеральнай уборкі ў доме, а пасля – проста падтрымліваць парадак. Прычым не толькі на асабістых падворках, але і на так званай нічыйнай тэрыторыі, за прысядзібнай агароджай. Менавіта гэта і стараецца данесці да кожнага вяскоўца энергічная стараста.
Валянціна Уладзіміраўна 40 гадоў адпрацавала ў мясцовым калгасе. За сумленную працу і ўклад у развіццё сельгасвытворчасці ўзнагароджана ордэнам Знак Пашаны. Вельмі перажывала, калі калгас пачаў прыходзіць у заняпад. Балюча было глядзець, як развальваецца тое, што стваралася дзесяцігоддзямі, у тым ліку і яе рукамі.
– Дзякуй богу, знайшоўся чалавек, які ўсклаў на свае плечы цяжкую ношу адраджэння нашай гаспадаркі, – цешыцца Валянціна Уладзіміраўна. – Цяперашні кіраўнік сельгаспрадпрыемства Андрэй Уладзіміравіч за два гады нямала зрабіў як у вытворчай сферы, так і для паляпшэння дабрабыту людзей, якія заняты ў ёй.
Не стаіць убаку ад гэтай справы і жанчына. У прыватным вытворчым унітарным прадпрыемстве “17 верасня” працуе брыгадзірам і загадчыкам фермы. А па сумяшчальніцтве – старастай вёскі. На гэтую грамадскую пасаду яе выбралі невыпадкова. Па-першае, Валянціна Антановіч усё сваё жыццё працавала з людзьмі і мае багаты вопыт работы ў гэтым кірунку. Па-другое, яна добра ведае іх, што таксама істотна. Калі на вытворчасці ў кожнага работніка ёсць свае абавязкі, якія ён павінен  выконваць, дык у арганізацыі людзей на тое ж добраўпарадкаванне вёскі гэтым асабліва не аргументуеш. Можна, вядома ж, аштрафаваць за антысанітарыю, але стараста стараецца не прыбягаць да крайніх мер. Больш уздзейнічае на вяскоўцаў словам, ушчуваннем: маўляў, не сорамна ў гразі жыць? У суседа, вунь, падворак патанае ў кветках і зеляніне, а ў цябе быллём зарос.
– Уздзейнічае? – пытаюся ў Валянціны Уладзіміраўны.
– У большасці выпадкаў. Але бываюць і выключэнні, тады даводзіцца рабіць папярэджанне, – адказвае суразмоўца. – Калі прыходзіць вясна, усім вяскоўцам нагадваю, што настаў час наводзіць парадак у садах і агародах, на падворках. А пра ўборку могілак інфармую людзей праз аб’явы, якія вывешваю на ферме, ля магазіна, у грамадскіх месцах. Ды і словам не прамінаю напомніць, калі сустракаю каго на вуліцы…
Гэта, калі можна так сказаць, адзін бок дзейнасці вясковага старасты, калі ініцыятыва зыходзіць непасрэдна ад яго. Другі – дапамога ў вырашэнні пытанняў, з якімі людзі самі ідуць да яе. Як да старасты, дэпутата сельскага Савета, брыгадзіра ў рэшце рэшт. Гэта, скажам, і вываз смецця, і выдзяленне ўчасткаў пад пасадку бульбы ў полі. Жанчына стараецца не пакідаць без увагі ніводнай праблемы. Некаторыя вырашае разам са старшынёй Харомскага сельвыканкама Анатолем Скрабцом, які называе Валянціну Антановіч галоўным сваім памочнікам у вёсцы Туры.
– З вывазам смецця і бытавых адходаў у нас праблем няма, – вяртаючыся да размовы пра добраўпарадкаванне, апавядае стараста. – Два разы ў месяц трактар разам з грузчыкам аб’язджае вуліцы вёскі і збірае ўвесь хлам.
Ну, а такія пытанні, як выдзяленне і вываз гною ў поле, участкаў для пасадкі бульбы,  вырашае са старшынёй ПВУП “17 верасня” Андрэем Кузьменкам. Непаразуменняў, як правіла, не ўзнікае. А гэта якраз тое, пра што гаворыць Валянціна Антановіч, – агульны клопат пра малую радзіму.
Надзея ЯЦУРА, “НТ”,
Столінскі раён.
Фота аўтара.