7 мая Вольга Яўгенаўна і Барыс Андрэевіч Панамарэнкі з Брэста адзначылі залаты юбілей сумеснага жыцця
Гасцей, якія прыехалі ў Грамадзянскі дом абрадаў на набярэжную Мухаўца, было нямнога. Толькі самыя блізкія і родныя людзі юбіляраў. Дзве дачкі (сын чакаў гасцей дома), унучкі, зяць, даўнія сябры ды старшыня прафсаюзнага камітэта ААТ “Брэстгазаапарат” Зоя Абрамук. Тым не менш усё праходзіла ўрачыста і хвалююча. Зусім не так, як у маі 1961 года, калі Вольга Семянюк і Барыс Панамарэнка, нікому не гаворачы, зарэгістравалі свой шлюб. Тады ўсё было проста і па-будзённаму: ні беласнежнай сукенкі ў нявесты, ні ганаровых сведкаў, ні шампанскага. Маладыя ўдваіх прыйшлі ў ЗАГС, распісаліся, і кожны адправіўся да сябе дахаты. Толькі праз тыдзень наваяўлены муж паведаміў сваім бацькам, што ў яго ёсць жонка.
– Маці ад такой навіны страціла прытомнасць, – ні то жартам, ні то ўсур’ёз расказваў Барыс Андрэевіч. –
А бацька, як сапраўдны мужчына, скамандаваў: ідзі за шампанскім і паказвай сваю жонку.
Так паўвека таму ў горадзе над Бугам нарадзілася сям’я Панамарэнкаў. Жыць на першым часе маладажоны сталі ў бацькоў мужа.
Семенюкі, як і Панамарэнкі, не карэнныя брастаўчане. Абедзве сям’і пераехалі ў абласны цэнтр з Украіны ў 1947 годзе. Барыс вучыўся ў СШ №12 г. Брэста. Гэтую ж школу закончыла і Вольга. Але не ў школьныя гады нарадзілася сімпатыя паміж маладымі людзьмі. Тут яны не былі нават блізка знаёмыя. І пэўны час пасля завяршэння вучобы ў школе кожны па жыцці ішоў сваім шляхам: дзяўчына працавала ў лабараторыі рамонтна-механічнага завода (цяпер – газавай апаратуры), а хлопец паступіў у Калінінградскае вышэйшае пагранічнае каманднае вучылішча. На момант яго заканчэння ў арміі пачалося скарачэнне кадраў, і Барыс у хуткім часе вярнуўся ў горад над Бугам.
На работу ўладкаваўся на завод газавай апаратуры. Гэтаму прадпрыемству аддаў 40 гадоў жыцця. Пачынаў столярам, пасля стаў шліфоўшчыкам – сапраўдным майстрам сваёй справы. Пра гэта гавораць шматлікія ўзнагароды, галоўная сярод якіх – ордэн Працоўнага Чырвонага Сцяга. За ўдарную працу быў занесены на Дошку гонару Міністэрства нафтавай і газавай прамысловасці СССР.
Але не толькі работай жыве гэты сціплы чалавек. Ён – майстар спорту па гарадках. Другое яго захапленне – музыка. Яшчэ падчас вучобы ў вучылішчы Барыс Панамарэнка самастойна навучыўся іграць на фартэпіяна, а ў Брэсце і акардэон асвоіў. Любоў да музыкі прывяла яго ў мастацкую сама-дзейнасць завода. Удзельніцай яе на той час была і Вольга Семянюк. Там яны пазнаёміліся. Аднойчы пасля рэпетыцыі хлопец прапанаваў дзяўчыне разам пагуляць па гора-дзе. Прагулка тая і стала пачаткам пачуццяў, якія выліліся ў жаданне стаць сям’ёй…
Сваю першую кватэру Панамарэнкі атрымалі ў 1967 годзе, калі ў іх ужо была дачка Алена. А праз чатыры гады ў сям’і з’явіліся двайняты Аксана і Андрэй.
– Столькі гадоў праляцела, – узрушана паўтарала Вольга Яўгенаўна перад пачаткам урачыстай рэгістрацыі залатога шлюбу, прыціскаючы да грудзей букецік белых руж. – Столькі гадоў…
Жанчына хвалявалася. Справіцца з эмоцыямі матулі дапамагалі дочкі, якія былі ганаровымі сведкамі на залатым вяселлі самых родных і блізкіх людзей. Бо хто, як ні дзеці, галоўныя сведкі паўвекавога бацькоўскага шчасця?! Менавіта Алена з Аксанай і засведчылі гэта сваімі подпісамі ў кнізе рэгістрацый. І ручнік вясельны паслалі перад маладажонамі. Разам з бацькамі былі шчаслівыя і яны. З братам дзяўчаты гадаваліся ў атмасферы любві, узаемаразумення і павагі. Ніколі не забудуць яны сваіх дзён нараджэння, якія ладзілі для іх бацькі. Бо гэта было не застолле для дарослых родзічаў і знаёмых, а сапраўднае свята для дзяцей, іх сяброў, аднакласнікаў. Ды і не толькі дні нараджэння засталіся ў памяці…
Дзяцей Панамарэнкі выгадавалі годнымі людзьмі. Старэйшая дачка пасля заканчэння тэхналагічнага тэхнікума знайшла сябе на камбінаце надомнай працы, там жа –
і ўнучка Юля. Муж Алены, як і малодшая дачка са сваёй палавінкай, працуюць на ААТ “Брэстгазаапарат”. Дарэчы, Аксана, як і маці, таксама нарадзіла двайнят. Андрэй працуе ў ЖРЭУ страхаром. У яго таксама двое дзяцей.
…Усё на гэтым вяселлі было шчымлівым. І ўручэнне пасведчання аб рэгістрацыі залатога шлюбу, і “горка” пад звон бакалаў з іскрыстым шампанскім, і залатое танга для віноўнікаў урачыстасці, і кветкі, і слёзы радасці за бацькоў, якія міжволі з’явіліся на вачах дзяцей. Не было толькі, як і 50 гадоў таму, заручальных пярсцёнкаў. Залатыя юбіляры не захацелі імі абменьвацца, бо за паўвека сумеснага жыцця ўпэўніліся: не ў пярсцёнках шчасце. Яго куюць двое людзей, якія не толькі ідуць, але і глядзяць у адным кірунку…
Надзея ЯЦУРА, “НТ”,
г. Брэст.
Фота Юрыя МАКАРЧУКА, “НТ”.
от8 февраля, 2019