Ён па памяці цытуе Пушкіна і Коласа, разважае пра галоўныя каштоўнасці быцця — мір, незалежнасць, хлеб, памяць. І не верыцца, што гэтаму рухаваму жыццялюбу 92 гады
Вікенцій Бурло, шаноўны Вікенцій Ільіч!.. Жыве ў пасёлку Мір Баранавіцкага раёна, але з Ляхавіччынай звязаны сваёй слаўнай маладосцю, найперш ваеннымі яе старонкамі. Тут ён партызаніў у 1943-1944-х гадах і яго домам быў векапомны лес Машукоўскі. Памятае ўсё да драбніц, у тым ліку пра нараджэнне падпольнай газеты “Совецкі патрыёт”. Ён быў адным з тых, хто яе ствараў літаральна з №1 у кастрычніку 1943-га і пісаў палымяныя радкі, якія клікалі на барацьбу з фашыстамі, расказвалі пра мужнасць нашых воінаў і партызан, даносілі людзям на акупіраванай тэрыторыі праўдзівую інфармацыю, самую патрэбную, самую чаканую. Вікенцій Ільіч успамінае, як сакратар Ляхавіцкага падпольнага райкама партыі Сцяпан Дзесюкевіч гаварыў, звяртаючыся да яго: “Па пытаннях выдання можаш прыходзіць да мяне ў зямлянку ў любы час сутак. Газета – другая зброя супраць фашыстаў”…
Пасля вызвалення Беларусі наш герой пэўны час жыў і працаваў на Ляхавіччыне: спачатку ў раённай газеце, потым рыхтаваў і вёў перадачы раённага радыё. А пазней пачалася работа па спецыяльнасці (ён – педагог па адукацыі) – завучам вячэрняй школы.
З 1955-га настаўнічаў на Стаўбцоўшчыне, а ў 1974 годзе пераехаў у саўгас-камбінат “Мір” Баранавіцкага раёна. Працягваў педагагічную дзейнасць, а апошняе 10-годдзе ўзначальваў ветэранскую арганізацыю мясцовай гаспадаркі.
Такім вось чынам для Вікенція Бурло родная сэрцу і ляхавіцкая зямля, і баранавіцкая. Літаральна месяц назад ён разам з сынам (дарэчы, у Вікенція Ільіча шасцёра дзяцей!) завітаў на Ляхавіччыну, зайшоў у рэдакцыю “Ляхавіцкага весніка”…
А нядаўна Вікенцій Ільіч прымаў гасцей у сябе дома. Напярэдадні Дня Рэспублікі і 68-й гадавіны з дня вызвалення нашай краіны ад фашысцкай акупацыі павіншаваць шаноўнага ветэрана прыйшлі кіраўнікі Баранавіцкага і Ляхавіцкага раёнаў Мікалай Язубец і Дзмітрый Бурдук. Шчымлівыя імгненні шчырай пашаны, самыя цёплыя словы падзякі – як жа светла на душы ад магчымасці сказаць іх заслужанаму чалавеку! Мікалай Язубец прывёз ветэрану падарунак, Дзмітрый Бурдук уручыў Вікенцію Ільічу грамату райвыканкама і таксама падарунак. Лёгкая разгубленасць ад такой увагі, расчуленасць блішчалі слязінкамі ў вачах пажылога чалавека, на пінжаку якога цесна ад баявых узнагарод.
…У яго лёсе была вайна і ёсць Мір. Слова “Мір” невыпадкова напісала з вялікай літары: для Вікенція Ільіча ён – галоўная каштоўнасць, за якую змагаўся са зброяй у руках і сілай друкаванага радка, і, да таго ж, назва пасёлка, дзе ён жыве.
Вольга БАРАДЗІНА,
Баранавіцкі раён.
Фота Сяргея ВАРАНОВІЧА.